Αν η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, πλέον έχει... ξεπαγιάσει!

Για δεύτερο συνεχόμενο Καλοκαίρι, η Ένωση ενδιαφέρθηκε για να αποκτήσει τον Ανδρέα Κίττο και να διορθωθεί το προ τριετίας λάθος, όμως ο Παραλιμνίτης γκολκίπερ… έριξε ξανά «χυλόπιτα» στην πρώην ομάδα του.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» και στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει απλά κρυώσει, αλλά… ξεπαγιάσει!

Φυσικά δεν τίθεται θέμα εκδίκησης ή ρεβάνς. Γνωρίζοντας τον άνθρωπο Ανδρέα, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να τεθεί σοβαρά ως θέμα συζήτησης. Οι δύο αρνήσεις είχαν διαφορετικό σκεπτικό και έχουν την εξήγησή τους.

Την περσινή περίοδο όταν η ΕΝΠ επέστρεψε στην Α’ Κατηγορία, ήθελε τον Ανδρέα για να είναι μαζί με τον Αμπάρη οι δύο γκολκίπερ της ομάδας. Ο κυριότερος λόγος που αρνήθηκε την πρόταση της Ένωσης και παρέμεινε στην Αγία Νάπα, έχει να κάνει με τον προπονητή των «βυσσινί», Νίκο Καραγεωργίου. Βλέποντας την μεταχείριση που είχε την προηγούμενη χρονιά στον Χρήστο Μάστρου, ήταν λογικό να προβληματιστεί. Ο Ελλαδίτης τεχνικός εμπιστευόταν με… κλειστά μάτια τον συμπατριώτη του Αμπάρη, ακόμα και όταν αυτός δεν ήταν σε καλή κατάσταση, ακόμα και όταν ξεκαθάρισε η υπόθεση άνοδος και τα παιχνίδια που απέμεναν ήταν τυπικής διαδικασίας. Ο Μάστρου αγωνίστηκε σε ένα μόλις παιχνίδι, στο ντέρμπι κορυφής με την Πάφο (όταν ήταν τιμωρημένος ο Αμπάρης) και παρά το ότι κράτησε το μηδέν παθητικό, δεν έπαιξε ξανά! Για να αποφύγει τέτοιου είδους πισωγύρισμα, ο Κίττος προτίμησε να παραμείνει στην Αγία Νάπα, στην οποία κέρδισε με το… σπαθί του την θέση του βασικού.

Φέτος, το «ΟΧΙ» έχει διαφορετική ερμηνεία. Το σκεπτικό έχει ως εξής: Ένας γκολκίπερ που για πολλά χρόνια ήταν τρίτος και μία χρονιά δεύτερος, αποχώρησε από την ΕΝΠ και έφτασε μια… ανάσα από την Ορμήδεια. Πήγε τελικά στην Αγία Νάπα, πάλι ως… ρεζέρβα, κατάφερε σιγά σιγά να κερδίσει θέση βασικού και να εντυπωσιάσει, παίρνοντας μεταγραφή στην Ανόρθωση. Άσχετα αν αποχωρεί κάπως άδοξα από την «Κυρία», δεν παύει η μεταγραφή αυτή να ήρθε ως επιβράβευση των καλών του εμφανίσεων και σαν καθιέρωση στην ελίτ του Κυπριακού ποδοσφαίρου. Πιθανή μετακίνησή του στην Ένωση η οποία θα αγωνιζόταν στην Β’ Κατηγορία, θα εμπεριείχε το ρίσκο του πισωγυρίσματος. Αυτά για τα οποία πάλευε μια ζωή και όλα αυτά τα σκαλιά που ανέβαινε ένα προς ένα για τόσο καιρό, θα υπήρχε κίνδυνος με ένα άλμα προς τα πίσω να τα… διαγράψει και να αρχίσει ξανά απ’ την αρχή. Και αυτό θα συνέβαινε σε περίπτωση που είτε η ΕΝΠ δεν κέρδιζε την άμεση άνοδο (και… ρίζωνε στην Β’ κατηγορία) είτε στην περίπτωση που έχανε την θέση του στην εντεκάδα. Διότι το να μην παίζεις βασικός στην Ανόρθωση ή στην ΑΕΛ (ομάδα που όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει την καριέρα του) δεν σημαίνει ότι μειώνεται η αξία σου αλλά να μην παίζεις βασικός ή ακόμα και αν παίζεις αλλά δεν διακρίνεσαι στην Ένωση και την Β’ Κατηγορία, είναι θέμα.

Περί εκδίκησης…

Τέτοιο θέμα δεδομένα δεν υπάρχει. Μπορεί να μην πήρε τις ευκαιρίες που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, ωστόσο ο Ανδρέας ξέρει ότι αν δεν γεννιόταν στο Παραλίμνι και δεν είχε για 5-6 χρόνια πλάι του δύο σπάνιους ανθρώπους, τον αείμνηστο Πέταρ Μιλοσέφσκι και τον προπονητή τερματοφυλάκων Αδάμο Ισαάκ, τότε δεν θα είχε την εξέλιξη που είδαμε. Μπορεί η Ένωση να μην τον αξιοποίησε, ωστόσο τον δημιούργησε. Στο τέλος της ημέρας, ο Κίττος δεν έχασε από την Ένωση για να ζητά εκδίκηση, η Ένωση έχασε από την υπόθεση «Ανδρέας Κίττος». Γι’ αυτό και προσπάθησε δις να τον αποκτήσει, για να… απολαύσει τους καρπούς που έθρεψε τόσα χρόνια.