Η ισοπαλία καλύτερη κι από νίκη, το κέρδος και τα μηνύματα

Τέτοιο φινάλε, ούτε ο Χίτσκοκ στα καλύτερά του. Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε το φετινό πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας θα είναι το συγκλονιστικότερο όλων των εποχών αφού στην πρεμιέρα χθες βράδυ, η Ένωση υποδέχθηκε τον Ολυμπιακό, βρέθηκε να χάνει με 2-0 στο 92’ και μέσα σ’ ένα δίλεπτο σκόραρε δις, παίρνοντας έναν ανέλπιστο βαθμό.

Οι επιλογές του Καϊάφα

Κάτω απ’ τα γκολπόστ ήταν ο Βαλβέρδε, δεξί μπακ ο Μέρτακκας, αριστερό μπακ ο Ιωάννου και κεντρικό αμυντικό δίδυμο οι Ατάντα και Λαΐφης. Κόφτης ο Πράκερ, δημιουργικά χαφ οι Κοσμά και Κουμής, έξω δεξιά ο Τροϊτέιρο, έξω αριστερά ο Ιωσηφίδης και στην κορυφή της επίθεσης ο Μοράες.

Η διάταξη

Με λίγο πιο συμμαζεμένο κέντρο παρουσιάστηκε η ΕΝΠ. Η τεχνική ηγεσία επέλεξε ένα 4-3-3 χωρίς επιτελικό χαφ, θέλοντας να κερδίσει τις μάχες και να κυριαρχήσει όχι μόνο με την τεχνική αλλά και με την δύναμή της. Ως εκ τούτου, ήταν αυτονόητη η διάθεση για πλαγιοκοπήσεις και παιχνίδι από τα άκρα. Παράλληλα, μαζί με τα δεδομένα προβλήματα των Οικονόμου, Πιερέττη, Κοντζοκνεάν και Γιωρκάτζιη, προστέθηκε και αυτό της τελευταίας στιγμής του Φίλγκεϊτ με τον Ιωάννου να παίρνει την θέση του στο αριστερό άκρο.

Δυνατό ξεκίνημα

Το πρώτο τέταρτο ήταν αρκετά καλό για τους «βυσσινί». Με την… αύρα του γηπεδούχου, ξεκίνησαν επιθετικά, κυκλοφόρησαν καλά την μπάλα, γυρόφεραν έξω απ’ την περιοχή του Χίντι και αν ο Μοράες ήταν πιο αλτρουιστής και δεν προσπαθούσε να σκοράρει από πλάγια θέση, αλλά έβλεπε τον Τροϊτέιρο που ήταν σε κενή εστία τότε θα έπαιρναν από νωρίς κεφάλι στο σκορ.

Δυσκολία στην ανάπτυξη από τον άξονα

Στο δεύτερο μισό του πρώτου μέρους, όταν ο Ολυμπιακός άντεξε στην πίεση και άρχισε να ανεβαίνει μέτρα, δημιουργήθηκε το πρώτο πρόβλημα. Όχι τόσο από την επιθετικότητα του αντιπάλου, αλλά από την αδυναμία της Παραλιμνίτικης ομάδας από τον κεντρικό άξονα. Κατοχή μπαλα υπήρχε μόνο στο αμυντικό μισό, αφού η τριάδα του κέντρου είχε δυσκολίες με το πρέσινγκ που ασκούσε ψηλά ο Ολυμπιακός. Έτσι, οι επιλογές ήταν δύο. Είτε η μπάλα να πάει δεξιά στον… αφηνιασμένο Τροϊτέιρο είτε μακρινή μπαλιά από την άμυνα προς τον Μοράες για να αποφευχθεί το λάθος στην μεσοαμυντική γραμμή.

Η ταχύτητα από τα άκρα

Σε ότι αφορά το αμυντικό κομμάτι, ο Ολυμπιακός δημιούργησε προβλήματα με την ταχύτητά του αλλά χωρίς να φτιάξει πολλές φάσεις. Αυτό που έκανε συνήθως, ήταν να κρατά μπάλα από αριστερά στο κέντρο, να περιμένει υπερφόρτωση και να δοκιμάζει διαγώνια 30άρα μπαλιά σημαδεύοντας τον Νίνο, με την ελπίδα αυτός να βρεθεί σε συνθήκη ένας εναντίον ενός με τον Ιωάννου. Αυτό ήταν και το μοναδικό πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει η ΕΝΠ, πέραν φυσικά του γεγονότος ότι λίγο πριν το φινάλε οι «μαυροπράσινοι» έφτασαν στο γκολ. Από παρόμοια φάση, όπως αυτή που μόλις αναφέραμε.

Τυχερός στην ατυχία του ο Βαλβέρδε

Στο ξεκίνημα της επανάληψης ο Ολυμπιακός σκόραρε σε μια φάση που ο Βαλβέρδε ήταν τυχερός που η Ένωση δεν έχει Πρόεδρο τον Κούγια. Η γκέλα του Γάλλου είναι παρόμοιου επιπέδου με αυτήν του Ντεγκρά και έτσι χωρίς να κιντυνεύσει ουσιαστικά, η ΕΝΠ βρέθηκε να κυνηγά δύο γκολ για να ισοφαρίσει. Ο Τροϊτέιρο ήρθε πιο κεντρικά με τον Κουμή να κινείται από δεξιά, σε μια προσπάθεια για να δυναμώσει και ο κεντρικός άξονας, αυτό εν μέρει συνέβη ωστόσο έτσι αποδυναμώθηκε η δεξιά πτέρυγα. Η διπλή αλλαγή με τους Παναγιώτη Κωνσταντίνου και Σέζαρ Μαρτίν βελτίωσε αρκετά την εικόνα, αφού ειδικά ο πρώτος κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του και να δώσει πνοή και επιθετικότητα στην μεσαία γραμμή.

«Refuse to lose»

Παρά την ζωντάνια και την επιμονή της, η Ένωση δεν έφτιαχνε φάσεις. Γι’ αυτό και αρκετοί αποφάσισαν να αποχωρήσουν λίγο πριν το τέλος και να χάσουν την ευκαιρία να γίνουν μάρτυρες μιας… μυθικής ανατροπής. Στο 92’ η Παραλιμνίτικη ομάδα έχανε με 2-0 και στο 93’ ισοφάριζε σε 2-2, με γκολ των Ατάντα και Κατσιατή έπειτα από ισάριθμες ασίστ του Τροϊτέιρο. Μια ανατροπή που θα μπορεί να διδάσκεται σαν ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση, σε σεμινάρια για παιδιά των ακαδημιών με θέμα το «Refuse to lose».

Μακράν ο κορυφαίος

Χωρίς αμφιβολία, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ένωσης ήταν ο Τροϊτέιρο. Ο βραχύσωμος άσος, ήταν από το πρώτο μέχρι το τελεθταίο λεπτό μόνιμη πηγή κινδύνου για την αντίπαλη άμυνα. Ο μοναδικός παίκτης από την μεσοεπιθετική γραμμή της ΕΝΠ που με το που έπαιρνε την μπάλα έπαιζε κάθετα, με κατά μέτωπο ενέργειες και προσπάθεια για δημιουργία. Έστω και αν είχε ημιτελείς προσπάθειες μέχρι τις καθυστερήσεις, ήταν διακριθείς και κέρδισε ζεστό χειροκρότημα από τον κόσμο της ομάδας.

Το πρόβλημα με Τροϊτέιρο

Το μοναδικό πρόβλημα με τον Ισπανό χαφ, είναι ότι είναι… ένας. Όταν έπαιζε δεξιά, συγκλίνοντας προς τα μέσα για να χρησιμοποιεί το αριστερό, ήταν πανίσχυρη η πλευρά μαζί με τον Μέρτακκα αλλά είχε αδυναμία ο άξονας. Στην συνέχεια όταν μετακινήθηκε πιο κεντρικά σε ελεύθερο ρόλο, βελτιώθηκε ο κεντρικός άξονας αλλά αποδυναμώθηκε η δεξιά πτέρυγα. Με τις επιστροφές των απόντων αλλά και την βελτίωση του βαθμού ετοιμότητας των υπολοίπων, η τεχνική ηγεσία θα κληθεί να βρει τον τρόπο για να μην είναι μονοδιάστατη η ανάπτυξη και να υπάρχουν επιπλέον λύσεις στο δημιουργικό κομμάτι, πέραν του απολαυστικού Τροϊτέιρο.

Χαρακτήρας και στόφα

Οι πρεμιέρες είναι πάντα ιδιαίτερες, οι δύο ομάδες άγνωστες μεταξύ τους και οι προπονητές ακόμα ψάχνονται. Αυτό που θα πρέπει να κρατήσει η Ένωση είναι ότι μπορεί να μην εντυπωσίασε, ωστόσο παρά τις απουσίες ποδοσφαιριστών που θεωρητικά μπορούσαν να έχουν φανέλα βασικού όπως οι Οικονόμου, Πιερέττης, Φίλγκεϊτ, Κοντζοκνεάν και Γιωρκάτζιης παρουσίασε ένα ανταγωνιστικό σύνολο και πάλεψε μέχρι το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτό δείχνει χαρακτήρα και στόφα μεγάλης ομάδας.

Άψογο τρίο

Συνηθίζουμε να σχολιάζουμε την διαιτησία μόνο όταν οι… άρχοντες τα κάνουν μαντάρα. Αυτή την φορά αξίζουν μια επιβράβευση και οι τρεις. Ο διαιτητής Χρίστος Χρίστου και οι βοηθοί Μανώλης Τίγρης και Γιώργος Γκίνος, αν και είχαν μπόλικο έργο, με πολλές δυνατές μάχες και αρκετά φάουλ που ήταν στο όριο της κάρτας, κατάφεραν να κουμαντάρουν σωστά το παιχνίδι, να κάνουν μια σχεδόν αλάνθαστη διαιτησία και να περάσουν απαρατήρητοι. Θα είναι ευχής έργον να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες διαιτησίες.

Καλύτερο και από... τρίποντο

Θεωρητικά, το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν η νίκη αφού θα έδινε τρεις βαθμούς έναντι ενός που έδωσε η ισοπαλία. Ωστόσο, με τον τρόπο που εξελίχθηκε ο αγώνας και με τα γκολ στις καθυστερήσεις, η ισοπαλία είναι καλύτερη κι από νίκη. Αυτό το πάθος, αυτή η άρνηση να χάσουν, αυτή η προσπάθεια για επιτυχία μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι στοιχεία που μπορεί να δίνουν ένα πόντο στον βαθμολογικό πίνακα αλλά δίνουν δεκάδες πόντους στο κομμάτι της ψυχολογίας και της αυτοπεποίθησης. Στοιχεία που χρειάζεται μια νέα ομάδα, με αρκετούς νεαρούς ποδοσφαιριστές.

Το μεγαλύτερο κέρδος...

Τι κατάφερε χθες η Ένωση πέραν των βαθμολογικών δεδομένων; Κάτι πολύ μεγαλύτερο. «Κέρδισε» το δικαίωμα να ελπίζει στα υπόλοιπα 25 90λεπτα. Διότι όταν μια ομάδα που χάνει με 2-0 στο 92’, βρίσκει τον τρόπο και με δύο γκολ κερδίζει τον βαθμό της ισοπαλίας, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να παραδοθεί ποτέ, με ότι σκορ κι αν χάνει, με όποιον αντίπαλο κι αν έχει απέναντι, σε όποιο γήπεδο κι αν βρίσκεται. Στο μυαλό των παικτών θα υπάρχει το «αφού το κάναμε, ας το ξανακάνουμε» και αυτό είναι κέρδος. Το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει και στο μυαλό των υπολοίπων το «αφού το έκαναν, προσοχή να μην το ξανακάνουν», θα είναι ένα επιπλέον κέρδος…