Σας ευχαριστούμε…

Τέτοιες μέρες το 1974, χιλιάδες άνθρωποι φύγαμε από τα σπίτια μας, κυνηγημένοι από τους αττίλες… Ισα που προλάβαμε να ρίξουμε πίσω μας, μια θωριά... Θολή από τους καπνούς και το δάκρυ… Μια θολή, τελευταία θωριά… Με συντροφιά τον πόνο και το φόβο, αναζητούμε μια σταλιά τόπο, για να ξαποστάσουμε... Να βάλουμε τη σκέψη στη σειρά… Να μετρήσουμε το κακό… Και να ψάξουμε την επόμενη μέρα της ζωής μας...
Τέτοιες μέρες λοιπόν, έχουμε υποχρέωση οι πρόσφυγες να θυμούμαστε με σεβασμό και τους τόπους που μας ξαπόστασαν. Τους τόπους και τους ανθρώπους που άνοιξαν τις αυλές και τις πόρτες τους και μας καλοδέχτηκαν σαν αδέλφια τους, σαν παιδιά και γονείς τους... Τους τόπους και τους ανθρώπους που βοήθησαν το χαμόγελό μας να ξετρυπώσει από το φόβο… Και που έδωσαν χέρι στην προσπάθεια να μαζέψουμε τα κομμάτια της ζωής μας… Για να μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι στην επόμενη μέρα… Ένας τέτοιος τόπος και το Πελένδρι… Και τέτοιοι Ανθρωποι, οι «πέλεντροι»… Μια τεράστια αγκαλιά... Μια τεράστια αγκαλιά ανθρωπιάς! Σας ευχαριστούμε….