Το μάθημα της γυμναστικής

Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα άκρως σοβαρό και σημαντικό θέμα, το οποίο κατά την άποψη μου είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους της οποιασδήποτε στρατηγικής αθλητικής ανάπτυξης για τη χώρα μας.

Γνωρίζουμε όλοι ότι, εν έτη 2016 στη δημοτική εκπαίδευση, το μάθημα της γυμναστικής διδάσκεται από δασκάλους. Πολύ μικρός αριθμός αυτών είχαν δεχτεί ειδική εκπαίδευση για το μάθημα της γυμναστικής (διάρκειας 3 μηνών) και θεωρήθηκε αρκετό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι στοιχειωδώς ανειδίκευτοι στον αθλητισμό. Χρόνιο, δε, το αίτημα του Παγκύπριου Συνδέσμου Πτυχιούχων Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΠΑΣΥΠΕΦΑΑ) για διορισμό των μελών τους στη δημοτική εκπαίδευση και αξιοποίηση μόνο εξειδικευμένων γυμναστών για το συγκεκριμένο μάθημα.

Στο συγκεκριμένο θέμα, το δηλώνω ωμά και κατηγορηματικά, ότι αψηφώ τον συνδικαλισμό που δεν έχει θέση προεξέχουσα σε σχέση με την αθλητική επιστήμη, καθώς και οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα περί εργοδότησης αποφοίτων παιδαγωγικών επιστημών, στις θέσεις που κυριολεκτικά κρίνουν το μέλλον του Κυπριακού Αθλητισμού. Υποστηρίζω το αίτημα του ΠΑΣΥΠΕΦΑΑ και σημειώνω ότι με ξενίζει ιδιαίτερα, που οι αθλητικές αρχές του τόπου μας δεν έχουν αναλάβει ανάλογες και κατάλληλες πρωτοβουλίες προς την ίδια κατεύθυνση. Και εξηγώ:

Τα νιάτα μας έρχονται σε επαφή με τον αθλητισμό δια μέσου του σχολικού αθλητισμού. Εκεί βιώνουν τις πρώτες ολοκληρωμένες αθλητικές εμπειρίες και συνθήκες συναγωνισμού και ανταγωνισμού. Η απουσία εξειδικευμένων επαγγελματιών, αποτρέπει τα παιδιά μας από το να λαμβάνουν σωστές αθλητικές βάσεις. Τα αποτρέπει από το να γνωρίσουν όλο το φάσμα του αθλητισμού, πέραν των ομαδικών αθλημάτων και ειδικά του ποδοσφαίρου. Τα νιάτα μας καταλήγουν ως επί τω πλείστον σε σωματειακές και ιδιωτικές ποδοσφαιρικές ακαδημίες, αφού δεν έχουν γνωρίσει κάτι άλλο και ελλείψει γνωστών εναλλακτικών λύσεων προς τους γονείς.

Δεν έχει βρεθεί κάποιος ειδικός να αναγνωρίσει την κλήση ενός δεκάχρονου στις ρίψεις, στα άλματα, στην κολύμβηση, στη στόχευση. Δεν έχει κάποιος ειδικός μυήσει τα παιδιά στην αθλητική κουλτούρα, στα ολυμπιακά ιδεώδη, στην ευγενή άμιλλα και τόσες άλλες «χρυσές» ιδιότητες του αθλητισμού. Επιπλέον, έχουμε μείνει κολλημένοι στα απολύτως βασικά και συνηθισμένα, απουσία οποιονδήποτε εξειδικευμένων εγκαταστάσεων και γνώσεων, τη στιγμή που στην Ελλάδα παραδείγματος χάριν, η κολύμβηση και η ολυμπιακή γυμναστική έχουν προσφάτως εισαχθεί στη δημοτική εκπαίδευση.

Τα παιδιά μας δεν λαμβάνουν τα σωστά μηνύματα αθλητικής ζωής, αθλητικής κουλτούρας, δεν βρίσκουν μπροστά τους σωστά αθλητικά πρότυπα που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αθλητισμό, στην προπόνηση, σε θυσίες και στερήσεις. Δεν έχουν υποδομή, δεν έχουν παρακολούθηση, δεν έχουν αθλητική βάση για εκκίνηση μιας αθλητικής καριέρας. Και για να μην αδικήσω κανένα, εάν τα λαμβάνουν, τα λαμβάνουν αποσπασματικά και ανολοκλήρωτα. Τονίζω ότι δεν μέμφομαι τους δασκάλους, ούτε έχω απαίτηση από αυτούς να κάνουν κάτι τόσο εξειδικευμένο, που για το οποίο μάλιστα δεν έχουν κάποιο εκπαιδευτικό υπόβαθρο ή σχετική εργασιακή εμπειρία. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι μια μεγάλη έλλειψη και παράληψη του εκπαιδευτικού συστήματος και συμπερασματικά σημειώνω ότι ο συνδικαλισμός και η απαρχαιωμένη αντίληψη περί αθλητικής ανάπτυξης είναι οι γενεσιουργίες αιτίες.

Διερωτόμαστε πάντοτε ρητορικά και φιλοσοφικά, ως Μεσόγιοι-Μεσανατολίτες, γιατί υστερούμε και γιατί δεν προοδεύουμε όσο θα θέλαμε ή όσο θα μπορούσαμε. Μάλιστα συχνότατα αποδίδουμε ευθύνες δεξιά και αριστερά. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας σχεδιάσουμε από την αρχή τη στρατηγική μας για αθλητική ανάπτυξη, αντί να μουρμουρούμε και να μεμψιμοιρούμε. Συνολική στρατηγική, ενιαία και ομοιόμορφη. Ας επενδύσουμε πρώτα στο ανθρώπινο δυναμικό, που θα προέρχεται από την ΠΑΣΥΠΕΦΑΑ ή και άλλες παρόμοιες επαγγελματικές ομάδες και οργανώσεις. Μετά ας επενδύσουμε σιγά-σιγά στις εγκαταστάσεις. Μετά ας αποφασίσουμε επιτέλους ότι οι υπάρχουσες και μελλοντικές εγκαταστάσεις μπορούν και πρέπει να αξιοποιούνται από αθλητικούς οργανισμούς (δημόσιους ή/και ιδιωτικούς) και κατά τις απογευματινές ώρες. Μετά ας προσθέσουμε άλλη μια εκπαιδευτική περίοδο ανά εβδομάδα, αφιερωμένη στον αθλητισμό. Και να δείτε που σιγά σιγά θα βελτιωθούμε.

Θα αναγνωρίσουμε πιο γρήγορα, πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά τα ταλέντα. Θα κατανέμουμε καλύτερα τα ταλέντα των παιδιών μας σε πλειάδα αθλημάτων και δεν θα μείνουμε στάσιμοι, προσκολλημένοι, «φούρποι» (και ξέρετε πόσο αγαπώ τον «φούρπο» και πόσο πιστά και τίμια τον έχω υπηρετήσει). Θα δημιουργήσουμε αθλητική βάση και αθλητική υποδομή. Πάνω από όλα θα δημιουργήσουμε αθλητική παιδεία και αθλητική κουλτούρα. Εκεί, πιστεύω ακράδαντα, κερδίζεται το στοίχημα. Το στοίχημα του αναπτυξιακού αθλητισμού, που τόσο ο ΚΟΑ όσο και οι αθλητικές Ομοσπονδίες πασχίζουν να καθιερώσουν και να αναπτύξουν.

Εφόσον το υφιστάμενο σύστημα αθλητικής διακυβέρνησης υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας, είναι επιτακτική ανάγκη οι δύο αυτοί θεσμοί να λειτουργούν σε αρμονία και όχι ανταγωνιστικά, όπως άθελα τους λειτουργούν σήμερα, κατά την προσωπική μου άποψη.

Να με συγχωρέσουν οι φίλοι εκπαιδευτικοί, αλλά χρειάζεται από τους ίδιους πρώτα η παραδοχή ότι δεν έχουν να προσφέρουν ουσιαστική υπηρεσία στην ανάπτυξη του αθλητισμού. Την ίδια παραδοχή που χιλιάδες αθλητικοί επιστήμονες έκαναν ήδη και ποτέ δεν διεκδίκησαν πόστο διδασκαλίας των Ελληνικών και Μαθηματικών. Έκαστος στο είδος του.