«I love Diamantidis»

Ο Τζο Αλεξάντερ βίωσε την απόρριψη, αλλά δεν τα παράτησε. Και μετά τη νίκη της Μακάμπι επί του Παναθηναϊκού μίλησε για όλα στο SDNA.

Αγωνίζεται μόλις δύο μήνες στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά με τους κατάλληλους δασκάλους και τη δική του σπουδή να μάθει τα μυστικά της Ευρωλίγκας, μιλάει για τη μάχη με τον Παναθηναϊκό, αποδίδει έναν ιδιαίτερο χαρακτηρισμό στον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, εξηγεί τους λόγους που από Νο.8 στο ντραφτ του ΝΒΑ αποχώρησε άδοξα από τους Μιλγουόκι Μπακς του Σκοτ Σκάιλς και εκπλήσσει, όταν η συζήτηση φτάνει στον ηγέτη του Τριφυλλιού Δημήτρη Διαμαντίδη…

Ο 28χρονος αθλητής έχει μια ιδιαιτερότητα: ταξιδεύει από την ημέρα που γεννήθηκε στην Ταϊβάν. Σε ηλικία δύο ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Σίλβερ Σπρινγκ του Μέριλαντ, Οταν έγινε οκτώ, πήρε ξανά το αεροπλάνο, με προορισμό αυτή τη φορά την Κίνα, όπου ο πατέρας του ανέλαβε επιτελικό πόστο στη Nestle. Εζησαν για έξι μήνες στο Χονγκ Κονγκ και για τα επόμενα έξι χρόνια στο Πεκίνο, όπου τα δύο αδέλφια του, Τζον και Τζέρεμι έγιναν οι πρώτοι μη γηγενείς μπασκετμπολίστες, που μοιράστηκαν τον τίτλο του MVP στο σχολικό πρωτάθλημα και μάλιστα οι ISB Dragons απέσυραν τη φανέλα με το όνομα «Alexander». Κάπως έτσι, μυήθηκε στο μπάσκετ και ο Τζο. Μετά, ξανά στην Αμερική, Highschool (Λίγκανορ), Κολέγιο (Ουέστ Βιρτζίνια), ΝΒΑ (Μπακς, Μπουλς), D-League (Φορτ Ουέιν, Τέξας, Σαντα Κρουζ), Ρωσία (Κράσνιε Κρίλια), ξανά D-League και τώρα Μακάμπι.

Τα Χριστούγεννα του 2014, ο αθλητικός πάουερ φόργουορντ φόργουρντ άφησε τους πολύ καλούς αριθμούς του (μ.ό. 21,7 π., 8 ρ.) με τους Σαντα Κρουζ Ουόριορς στην D-League και υπέγραψε στη Μακάμπι. «Η λέξη τυχερός δεν μπορεί να περιγράψει το πώς αισθάνομαι για αυτή την ευκαιρία. Στις ΗΠΑ αναγνωρίζουν την παράδοση που έχει η Μακάμπι στο μπάσκετ, αλλά μόνον αν ζήσει κανείς στο Τελ Αβίβ μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του συλλόγου, ο οποίος θέλει να κερδίζει κάθε χρόνο και φαντάζομαι ότι αυτός είναι και ο φετινός στόχος», εξηγεί στο SDNA.

Είναι, όμως, διπλά τυχερός, γιατί στο τεχνικό επιτελείο της Μακάμπι εργάζεται ένας θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Νίκολα Βούιτσιτς. «Ο Νίκολα είναι απίστευτος μαζί μου. Θέλει και προσπαθεί να με βοηθήσει να βελτιωθώ. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τον κόουτς Γκούντες, ο οποίος έχει άριστη σχέση με όλους τους παίκτες και δημιουργεί αλληλοσεβασμό. Γενικά, θεωρώ ότι η Μακάμπι δίνει μεγάλη έμφαση στους χαρακτήρες. Είναι ένας σύλλογος, που επενδύει όχι μόνο στο ταλέντο, αλλά και στην ποιότητα του ανθρώπου».

Αν στους γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας, άρα και του Παναθηναϊκού, εκτός από τον Βούιτσιτς, προσθέσουμε τον διεθνή σέντερ Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον πρώην Ερυθρόλευκο Πίνι Γκέρσον και τον πρώην παίκτη του Πανελληνίου Ντέβιν Σμιθ, όλο και κάποια συμβουλή θα πήρε από κάποιον για τους πρωταθλητές Ελλάδος εν όψει της αναμέτρησης του β’ γύρου. «Κι όμως, δεν μου είπε κανείς κάτι συγκεκριμένο, ωστόσο στο μυαλό μου είχα δύο συγκεκριμένες εικόνες. Τους πολυάριθμους οπαδούς τους, οι οποίοι χοροπηδούσαν στο ΟΑΚΑ και νόμιζες ότι θα γκρεμίσουν τις κερκίδες. Και τη δεύτερη θέση του Παναθηναϊκού στη βαθμολογία. Και φυσικά σκεφτόμουν τι μπορεί να κάνει ο Τζέιμς Γκιστ, όταν ανέλαβα το μαρκάρισμά του, αναλαμβάνοντας την αποστολή να τον σταματήσω»…

Η μνεία στον Αμερικανό του Παναθηναϊκού πυροδότησε την επόμενη ερώτηση, που αφορούσε τη συνολική εικόνα του Τριφυλλιού στο Γιάντ Ελιάου. «Μου αρέσει ο Παναθηναϊκός και ο τρόπος που παίζει. Λόγω θέσης, όμως, θα σταθώ στους ψηλούς Γκιστ και Μπατίστα, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί και παίκτες - πολεμιστές. Προσωπικά, τέτοιοι ψηλοί μου αρέσουν, παίκτες που τα δίνουν όλα για την ομάδα τους και όχι οι μαλθακοί που ανεβοκατεβαίνουν το παρκέ», σχολίασε ο Αλεξάντερ και αμέσως η σκέψη μας έφτασε στον συμπαίκτη του Σοφοκλή Σχορτσανίτη. 

«Ο Sofo είναι πυρηνικό όπλο! Δεν ξέρω αν είδατε το ματς με τη Ρεάλ. Τους σκότωσε! Αποτελεί ένα απίστευτο κράμα δύναμης, όγκου και ταχύτητας σε απόλυτη ισορροπία. Οταν τον είδα είπα ‘Oh my God’! Αυτός είναι οδοστρωτήρας. Ειλικρινά, για αυτό το παιδί μόνο ο ουρανός είναι το ταβάνι. Και ακόμη είναι σχετικά μικρός, έχει χρόνια μπροστά του», υπερθεμάτισε ο μυώδης πάουερ φόργουορντ, ο οποίος στάθηκε και στους δύο βετεράνους του Παναθηναϊκού και της Μακάμπι. 

«I love Diamantidis», ανέφερε με θαυμασμό και ομολογουμένως πρόκειται για εντυπωσιακό σχόλιο από ένα παιδί, που έχει δύο μήνες στην Μακάμπι και γενικότερα στην Ευρωλίγκα. «Εχω δει αποσπάσματα από παλαιότερους αγώνες του και μου αρέσει γιατί είναι ένας ηγέτης διαφορετικός από τους άλλους. Κινείται διαφορετικά, εκτελεί και δημιουργεί διαφορετικά, ηγείται διαφορετικά. Φυσικά, διανύει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του, αλλά παρ’ όλα αυτά δείχνει την απίστευτη ποιότητά του. Κοιτάζει τους συμπαίκτες του και είναι σαν να τους λέει: ‘Αφήστε με εμένα. Ξέρω τι να κάνω’. Ο δικός μας βετεράνος είναι ο Ντέβιν Σμιθ. Είναι χαρισματικός, μαθαίνουμε από αυτόν και μπορεί μερικές φορές να φαίνεται ότι επιτίθεται αργά προς το καλάθι, αλλά λειτουργεί σαν κομπιούτερ. Λες και είναι προγραμματισμένος και αυτό φυσικά τον κάνει πολύ αποτελεσματικό». 

Σε μια συζήτηση που ξεπέρασε τα 45 λεπτά, είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση με το παρελθόν, η συνάντηση με δυσάρεστα γεγονότα, με αποκορύφωμα το άδοξο τέλος από τους Μιλγουόκι Μπακς, έπειτα από την πρώτη κιόλας σεζόν 2008-09, μολονότι η ομάδα του τότε προπονητή Σκοτ Σκάιλς τον είχε επιλέξει στο Νο.8 του ντραφτ του ΝΒΑ. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω όσο θα ήθελα το ΝΒΑ. Κάθε μέρα στους Μπακς ήταν και μια μάχη. Και αυτό είχε να κάνει κυρίως με τους τραυματισμούς, όχι με την προσαρμογή μου. Την πρώτη φορά τραυματίστηκα σοβαρά στο ισχίο και αυτό είναι πολύ δυσάρεστο ειδικά για έναν αθλητικό παίκτη. Η δεύτερη ήταν, όμως, καθοριστική, καθώς δύο εβδομάδες προτού με κόψουν οι Μπακς έπαθα ρήξη στον οπίσθιο μηριαίο και θα έμενα έξω τέσσερις μήνες», θυμάται με απογοήτευση. Ενας αθλητικός οργανισμός μπορεί να φερθεί πολύ σκληρά σε ένα νέο παιδί…

«Εκτοτε, κάθε μέρα πριν την προπόνηση, λέω στον εαυτό μου: ‘Αυτή η ομάδα δεν σου χρωστάει τίποτε. Μπορεί να σε κόψει ανά πάσα στιγμή και στα καλά καθούμενα να σε πετάξει στον δρόμο. Δώσ’ τα όλα!’. Με αυτή τη νοοτροπία πορεύτηκα τα επόμενα χρόνια και το επαναλαμβάνω σε κάθε ομάδα μου. Δεν χαίρομαι με τον τρόπο που μου φέρθηκε το Μιλγουόκι, αλλά ήταν κάτι που είχε δικαίωμα να πράξει, επομένως έπρεπε κι εγώ να προχωρήσω, να δυναμώσω και να γίνω καλύτερος. Προσωπικά, δεν θα το έκανα αυτό σε έναν νεαρό παίκτη, που προσπαθεί στην προπόνηση, αλλά ήταν άτυχος με τραυματισμούς, αλλά έτσι είναι το επαγγελματικό μπάσκετ. Από όλες αυτές τις δοκιμασίες γίνεσαι πιο ανθεκτικός», εξομολογείται ο πάουερ φόργουορντ της Μακάμπι και παραδέχεται ότι έχει πάρα πολλά στοιχεία, που πρέπει να βελτιώσει. 

«Αυτό που θέλω να κερδίσω μέσα στα επόμενα χρόνια είναι να θεωρηθώ σπουδαίος αμυντικός. Πιστεύω ότι μπορώ να παίξω καλή άμυνα και χαίρομαι, που μοιράζομαι τις θέσεις των ψηλών της Μακάμπι με τον εξαιρετικό Αλεξ Τάιους, ένα παιδί με απίστευτο τάιμινγκ στις τάπες και φοβερά προσόντα. Εδώ έρχεται αυτό που μου είπες για τους undersize ψηλούς (σσ. είχε προηγηθεί ολόκληρη κουβέντα για τη νέα μόδα των Χάινς, Χάντερ, Ντάνστον, Τάιους κ.α.). Στη συνέχεια, χρόνο με τον χρόνο, υπάρχει ένα τσουβάλι πράγματα που μπορώ και πρέπει να βελτιώσω, για να πλησιάσω κάποτε στο να λέγομαι ολοκληρωμένος παίκτης. Ξέρω πού πατάω και δεν αεροβατώ. Άλλωστε, από μικρό παιδί ήμουν ταπεινός. Δεν μου άρεσαν τα ακριβά ρούχα, ούτε οι πιο σύγχρονες ηλεκτρονικές συσκευές. Το μόνο αντικείμενο, με το οποίο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν μια μπάλα του μπάσκετ. Αυτήν εμπιστεύομαι και αυτή είναι συνοδοιπόρος στο ταξίδι της καριέρας μου»…

ΠΗΓΗ: sdna.gr