Αθάνατες, θρυλικές και ένδοξες αναμνήσεις (Φώτος)

Πέντε ζωντανοί θρύλοι της Αλκής έσμιξαν και πάλι και θυμήθηκαν τα παλιά. Στο πλαίσιο συνέντευξης για την επίσημη ιστοσελίδα της "Αθάνατης" συναντήθηκαν και μίλησαν για το ιστορικό σύλλογο της Λάρνακας, με τις μνήμες να ξυπνούν και να είναι σε κάποιες στιγμές πολύ έντονες.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Παναής Νικολάου, Τασής Βανέλης, Σάββης Αντωνίου, Νικολής Στυλιανού και Λευτέρης Παναγή(Ττέρος). 5 ζωντανοί «θρύλοι» της ομάδας μας, δέχθηκαν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση μας να μοιραστούν μαζί μας κάποιες από τις εμπειρίες τους μέσα από μία απολαυστική συνέντευξη.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με δείπνο που παρέθεσε ο πρόεδρος της ομάδας μας, κ. Άντης Λόππας σε ταβέρνα στη Λάρνακα. Οι 5 παλαίμαχοι συνέχισαν να μας διηγούνται ιστορίες και αστεία περιστατικά που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη τους.

Οι προπονήσεις δεν γίνονταν πάνω σε σταθερή βάση. Ως Αλκή δεν είχαμε δικό μας γήπεδο και πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε από μισό γήπεδο με την ΕΠΑ και τον Πεζοπορικό. Μετά πήγαμε στο γήπεδο του Κάσα, αλλά και στο γήπεδο της Αλικής. Τις περισσότερες φορές τα γήπεδα που πηγαίναμε ήταν γεμάτα αγκάθια και συγκεντρωνόμασταν οι ποδοσφαιριστές, οι επίτροποι και οι φίλαθλοι και τα καθαρίζαμε, για να μπορέσουμε να προπονηθούμε.

Ποιος είναι ο αγώνας που έμεινε στη μνήμη σας;

Ττέρος: Για μένα είναι αυτός του 1967, όταν η ομάδα πήγε στον τελικό του Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Πιστεύαμε πως μπορούσαμε να πάρουμε το Κύπελλο, αλλά δυστυχώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις και ο σημαντικότερος ήταν η διαιτησία. Οταν ο Κρυστάλλης του Απόλλωνα κλήθηκε να πάρει το πριμ του νικητή, είπε πως η ομάδα του δεν το αξίζει και το αρνήθηκε σε δηλώσεις του.

Παναής: Εγώ έχω παίξει σε τέσσερις από τους πέντε τελικούς που πήγε η Αλκή. Για μένα είναι όλοι το ίδιο. Από τη στιγμή που δεν κατακτήσαμε το τρόπαιο για μένα είναι όλοι το ίδιο. Απέναντι στον Απόλλωνα στον τελικό του 67’ η ομάδα μας αδικήθηκε και αυτό το είδαν όλοι. Το δήλωσε και ο Κρυστάλλης και ο Καβάζης. Ο διαιτητής τότε έδωσε το Κύπελλο στον Απόλλωνα καθαρά.

Για τον κόσμο της Λάρνακας:

Η Αλκή είχε τον περισσότερο κόσμο από όλες τις ομάδες της Λάρνακας και στο γήπεδο είχαμε κάθε βδομάδα αρκετούς οπαδούς που μας υποστήριζαν. Να φανταστείτε πως τότε από το εισιτήριο η Αλκή έβαζε στο ταμείο της δύο σελίνια και συγκεντρώσαμε με το ΑΠΟΕΛ στη Λάρνακα σε ένα παιχνίδι, 2000 λίρες. Αυτό δείχνει και τον κόσμο που έπαιρνε στο γήπεδο η ομάδα.

Θυμάστε τον αγώνα με το ΑΠΟΕΛ όπου τελειώσαμε το παιχνίδι με 7 παίκτες και χάσαμε 5-2 το 1967;

Ήταν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι κυρίως από τη διαιτησία του κ. Ξανθούλη. Πρώτα απέβαλε τον Τάκη και μετά ήθελε να βγάλει τον Κωστάκη τον αμυντικό και εμείς θέλαμε να τον αφήσουμε στο γήπεδο. Όπως ερχόταν ο δίδυμος του αδερφός του ο Θανάσης του είπαμε πως του έδειξε κόκκινη ο διαιτητής. Και μας λέει αυτός σε εμένα; Ε ναι ρε εσένα του είπαμε. Γιατί αυτός ήταν επιθετικός και δεν θα ήταν τόσο μεγάλο το πρόβλημα αν έβγαινε. Στο τέλος ο Ξανθούλης ο διαιτητής μας είπε να βγει ένας τέλος πάντων και βγάλαμε τον επιθετικό.

Για το φιλικό παιχνίδι στην Ιορδανία

Τασής: Μας υποσχέθηκαν όταν η ομάδα ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία, πως θα μας έπαιρναν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Τελικά αυτό το ταξίδι ήρθε επτά χρόνια μετά την άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία. Πρώτα πήγαμε στη Δαμασκό της Συρίας και μετά στην Ιορδανία. Παίξαμε τότε δύο φιλικά παιχνίδια. Αυτό έγινε το 1965.

Παναής: Πήραμε μαζί μας τότε και τον Δασκαλάκη, ένα αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς, γιατί ήμασταν οι περισσότεροι στρατιώτες. Τότε αγωνιζόμασταν και με την Εθνική ενόπλων και η ομάδα είχε επτά παίκτες της Αλκής. Και ο προπονητής ο Λοΐζος Παντελίδης, ήταν ο προπονητής της Αλκής και της Εθνικής ενόπλων. Τότε οι 13 από τους 16 παίκτες της Αλκής ήμασταν στρατιώτες και πήγαμε στον Ταγματάρχη να ζητήσουμε άδεια. Ο Ταγματάρχης ήταν ο κ. Δασκαλάκης. Και όταν του είπαμε πως θέλαμε να πάμε στο εξωτερικό, μας είπε πως αν φύγουν πέραν από τους τρεις στρατιώτες, θα πρέπει να συνοδεύονται από έναν αξιωματικό. Και τελικά ήρθε αυτός μαζί μας και έφερε και την οικογένειά του.

Τασής: Στην Ιορδανία που πήγαμε το κτίριο που μέναμε ήταν επτά ορόφων. Εμείς το βράδυ θέλαμε να πάμε σε κάποιο κέντρο να διασκεδάσουμε, αλλά στην πόρτα εξόδου ήταν ο προπονητής. Τελικά βγήκαμε στην ταράτσα και πεταχτήκαμε στο διπλανό κτίριο που ήταν πολύ κοντά. Όπως διασκεδάζαμε κατά τις 3 το πρωί, ήρθε κάποιος και μας είπε πως ο προπονητής μας περιμένει και δεν κοιμήθηκε ακόμα. Σηκωθήκαμε και εμείς να πάμε πίσω στο ξενοδοχείο και τον βρήκαμε έξω να μας περιμένει και αντιλαμβάνεστε πως αυτί ήταν ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα που θυμόμαστε. Θυμάμαι στη Δαμασκό όπως παίζαμε φιλικό έγινε πραξικόπημα και ξαφνικά το γήπεδο γύρω γύρο γέμισε στρατιώτες και αυτό ήταν κάτι πρωτοφανές για εμάς.

Σαββής: Στην ομάδα της Ιορδανίας έπαιζαν αρκετοί στρατιώτες, από την ομάδα της Αστυνομίας της Ιορδανίας και τότε κάναμε πολύ καλά παιχνίδια. Τους κερδίσαμε 3-1 και στη Δαμασκό κερδίσαμε 2-1.

Η Πολιτεία τιμά τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές;

Παναής: Από την Πολιτεία δεν είμαστε ευχαριστημένοι, γιατί ποτέ δεν τιμηθήκαμε. Μόνο πριν από 15 χρόνια ήμουν καλεσμένος σε μια εκδήλωση στο ΡΙΚ και πριν λίγο καιρό, το Ευρωπαϊκό Κόμμα είχε μια εκδήλωση και κάλεσε αρκετούς αθλητές για να τους τιμήσει από όλη την Κύπρο. Εμείς ανταποκριθήκαμε και πραγματικά είδαμε άτομα μετά από 40 χρόνια και αυτό μας έδωσε μια ικανοποίηση και μας ανάγκασε να θυμηθούμε ωραίες στιγμές που ζήσαμε στο παρελθόν.

Σπρώχνεται τη νέα γενιά να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο;

Ττέρος: Όχι ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει αυτό που θέλει. Αλλά στην οικογένεια έχω εγγονό (Δημήτρης Χ’’ Κωνσταντίνου) ο οποίος τη σεζόν που πέρασε αγωνιζόταν στην Αλκή. Ο ίδιος επέλεξε να παίζει εκεί, λόγω και της δικής μου θητείας παλαιότερα.

Παναής: Εγώ έχω τέσσερα παιδιά που ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο και οι τέσσερις ξεκίνησαν να παίζουν μπάλα στην Αλκή. Δεν είχα απαίτηση να παίξουν στην Αλκή, απλά μόνοι τους το επέλεγαν.

Τασής: Με τη νέα γενιά εγώ έζησα ένα διαφορετικό περιστατικό. Καθόμουν με την παρέα μου σε ένα κέντρο και τρώγαμε το 2006, μέχρι που ζητήσαμε το λογαριασμό που ήταν περίπου 60 λίρες. Όταν ήρθε το γκαρσόνι μου είπε πως είναι όλα πληρωμένα. Και του λέω εγώ από ποιον, αφού δεν ξέρω κανένα. Μου έδειξε ένα νεαρό άτομο περίπου 30-40 ετών σε ένα άλλο τραπέζι. Όταν πήγα να τον ευχαριστήσω τον ρώτησα γιατί με κέρασε. Η απάντησή του ήταν πως εγώ δεν τον ξέρω αλλά αυτός όταν ήταν μικρός, το έπαιρνε ο πατέρας του στο γήπεδο και με έβλεπε που έπαιζα μπάλα.

Είναι μεγάλες οι διαφορές από το ποδόσφαιρο που παίζατε τότε, σε σχέση με σήμερα;

Παναής: Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Όχι μόνο για τα χρήματα που παίρνουν τώρα οι παίκτες. Αλλά αν τότε υπήρχαν καλύτερες συνθήκες, είμαι σίγουρος πως πολλοί παίκτες πολλών ομάδων θα έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες του εξωτερικού.

Τασής: Παλιά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Εγώ ξεκίνησα να παίζω μπάλα από το δημοτικό και μετά έπαιξα στην Αναγέννηση του Άη Γιάννη. Στα 12-13 ήμουν στα τσικό της ΕΠΑ όμως δεν μου έβγαλαν ταυτότητα και έφυγα. Αν και έφαγα δύο χρόνια αποκλεισμό, στα 15 μου πήγα στην Αλκή και έτσι αγαπήσαμε την ομάδα.

Όσον αφορά τον γκολτζή της ομάδας, ο Τασής μας είπε πως ήταν ο Σαββής και ο Ττέρος μας είπε πως ήταν ο Παναής. Ο Τασής μαζί με τον Ευτύχιο ήταν οι καλύτεροι σκόρερ όταν η ομάδα αγωνιζόταν στη Β’ κατηγορία.

Ο Ττέρος μας διηγήθηκε και μια ιστορία, όταν το 1971 η Αλκή αγωνίστηκε με την ΕΠΑ. Όπως μας τόνισε, το 70’ η ΕΠΑ αγωνίστηκε στην Ελλάδα ως πρωταθλήτρια και το 71’ ήρθε στην Κύπρο. Όταν αγωνίστηκε με την Αλκή, οι ποδοσφαιριστές μας, δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το ρυθμό του αγώνα. Η ΕΠΑ έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο και οι δικοί μας παίκτες δεν ακουμπούσαν την μπάλα. Τελικά ο Παναής με το που έπαιρνε την μπάλα την έστελνε στο... παραθυράκι του Αλκιβιάδη και με τον τρόπο αυτό σημείωσε τέσσερα τέρματα! Η ΕΠΑ το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει σε 4-1 και η Αλκή πήρε μια πολύ μεγάλη νίκη τότε.

Ο Ττέρος μας αποκάλυψε πως τον παλιό καιρό κανείς δεν γνώριζε τα επίθετα ή τις οικογένειες των ποδοσφαιριστών. Έλεγαν ο Ττέρος της Αλκής, ο Παναής της Αλκής, ο Νικολής της Αλκής, ο Σαββής της Αλκής, ο Τασής της Αλκής. Έτσι μας ήξερε ο κόσμος. Το δικό μας επίθετο ήταν η Αλκή.

Το πιο αξέχαστο γκολ σας;

Σαββής: Όταν παίζαμε στην Πάφο έβαλα τρία τέρματα και θυμάμαι όταν εκτελέστηκε ένα κόρνερ, η αντίπαλη ομάδα είχε πολλούς αμυντικούς στην περιοχή. Εγώ πήρα την κεφαλιά και έστειλα την μπάλα ανάμεσα στους αμυντικούς και μπήκε γκολ. Θυμάμαι τότε ο Παναής με ρώτησε: Μα μαγεύεις τους;

Ττέρος: Θα σας πω μια ιστορία με το Σαββή. Εγώ ήμουν μικρός. Παίζαμε Τετάρτη με το ΑΠΟΕΛ και άργησα να πάω στο γήπεδο γιατί ήμουν δουλειά. Μπήκα στο γήπεδο στο 15ο λεπτό. Ρώτησαν πόσα ήταν το σκορ και χάναμε 5-0. Νόμισα ότι μου έλεγαν ψέματα αλλά ήταν αλήθεια. Τελικά το παιχνίδι τελείωσε 5-4 και ο Σαββής έβαλε 3 τέρματα. Τα δύο ήταν φάουλ.

Παναής: Το ΑΠΟΕΛ το κερδίσαμε αρκετές φορές και με μεγάλα σκορ. Το κερδίσαμε και 6-2 και 4-0. Όταν μας κέρδιζε το ΑΠΟΕΛ, έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ομάδας μας, χαρακτήρισαν τον Ολυμπιακό ως τον πιο δύσκολο αντίπαλο.

Κάποια ιστορία που θυμάστε και θέλετε να τη μοιραστείτε μαζί μας;

Τασής: Πρόσφατα πήγα σε ένα παιχνίδι της ΑΕΚ και είδα ένα παλιό μου συμπαίκτη τον Παυλή. Σηκώθηκε πάνω αυτός και λέει στους υπόλοιπους: «Να σας γνωρίσω τον μόνο ποδοσφαιριστή που έπιασε κεφαλιά του Πιερή». Εγώ αμέσως θυμήθηκα το περιστατικό. Ήταν ο Πιερής ο καλύτερος κεφαλοσφαιριστής. Τον μάρκαρε ο Παναής και ο Νικολής και δεν κατάφεραν να του πάρουν κεφαλιά. Και στα αποδυτήρια τους ρώτησα γιατί. Και μου είπε ο Παναής να πάω εγώ να τον μαρκάρω το δεύτερο ημίχρονο. Ο προπονητής μου λεέι πήγαινε εσύ. Στο πρώτο κόρνερ που εκτελέστηκε τον κρατούσα από το παντελόνι και δεν τον άφησε να σηκωθεί. Στη δεύτερη διεκδίκηση τον πάτησα στο παπούτσι και πετάχτηκα εγώ και πήρα την κεφαλιά και έτσι έμεινε χαραγμένη αυτή η ιστορία.

Παναής: Εγώ θυμάμαι τον Τασή όποτε παίζαμε με την Ανόρθωση για να μαρκάρει τους καλούς παίκτες της, τους κλωτσούσε χαμηλά στα πόδια και δεν το έβλεπε ο διαιτητής. Στα πολλά γύριζαν και αυτοί τα χέρια τους και τον κτυπούσαν και ο Τασής κέρδισε με τον τρόπο αυτό αρκετές κόκκινες κάρτες.
Θυμάμαι και σε ένα παιχνίδι Κυπέλλου όπου έβαλα 10 τέρματα. Παίζαμε με μια ομάδα της β’ κατηγορίας και έβαλα μόνο εγώ 10 γκολ. Παρακαλούσαμε τον τερματοφύλακα να προσποιηθεί ότι είναι τραυματίας για να γίνει αλλαγή. Τελικά αυτό έγινε και στον άλλο τερματοφύλακα δεν βάλαμε γκολ.
Μια ιστορία που συνέβη με τον τερματοφύλακα τον Αντρίκκο: Παίζαμε με τη Σαλαμίνα και έγινε ένα σουτ και αυτός νόμισε πως η μπάλα έφυγε έξω. Στηρίχθηκε πάνω στα δοκάρια και έβλεπε έξω από το γήπεδο, ενώ η μπάλα ήταν μέσα. Η Σαλαμίνα μας έβαλε γκολ με το Φώκη και πήγε ο Σαββής και λέει του Αντρίκκου κατέβα τζαι εφάμε τον.

Τασής: Άλλη ιστορία που θυμάμαι, ήταν όταν παίζαμε με τον Άρη και θέλαμε μόνο νίκη για να μην πάμε Β’ κατηγορία. Εμείς από ένα σημείο και μετά βγήκαμε όλοι επίθεση. Σε ένα πλάγιο που ρίξαμε, μου πήρε την μπάλα ο παίκτης του Άρη και έφευγε μόνος του μπροστά. Σηκώθηκε πήρα μια ανάσα και τον κυνήγησα. Τον έφτασα έξω από την περιοχή και τον έριξα κάτω. Δέχθηκα κόκκινη κάρτα γιατί αν μας έβαζε το γκολ θα πέφταμε σίγουρα. Όταν έβγαινα έξω από το γήπεδο, οι Αλκαίοι με φώναζαν προδότη και πως η ομάδα θα πέσει κατηγορία εξ’ αιτίας μου. Εγώ θύμωσα και πήρα το αυτοκίνητο και έφυγα από το γήπεδο. Μετά όταν ερχόμουν από τα Λειβάδια, βρήκα ένα οπαδό πάνω στο ποδήλατό του. Τον ρώτησα τι έγινε το παιχνίδι και μου είπε ότι κερδίσαμε 1-0. Όταν βγήκες έξω μου είπε, ξύπνησαν οι υπόλοιποι και κερδίσαμε. Μετά πήγα στο σωματείο και σαν να μην έγινε τίποτα. Έγινα το αγαπημένο τους παιδί.

Παναής: Παλιά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Ο κόσμος είχε άλλη επαφή με τον κόσμο. Αλλά και ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές υπήρχε η φιλία.

Ττέρος-Τασής: Δυστυχώς τα κόμματα έπαιζαν έκτοτε το δικό τους σημαντικό ρόλο στο ποδόσφαιρο.

Τασής: Σε μια προπόνηση ο μακαρίτης ο Σωτηράκης δεν έπλυνε καλά τις φανέλες μας. Ο προπονητής μας είπε να πάμε στην Αλική τροχάδι. Λίγο μετά μας έπιασαν τα νερά και γεμίσαμε σαπουνάδες.

Ττέρος: Θυμάμαι ένα παιχνίδι που ήμουν στρατιώτης στον Πενταδάκτυλο. Παίζαμε Κύπελλο με την ΕΠΑ και κατέβηκα από τον Πενταδάκτυλο στην Κερύνεια να πάρω λεωφορείο. Ήταν Σάββατο και τότε έδωσα 4.5 λίρες να πάω και να έρθω. Κερδίσαμε 4-1 και ο Κωστάκης ο Λυσιώτης μου έδωσε 1.5 λίρα για τα οδοιπορικά.

Ο Παναής μας αποκάλυψε πως για αρκετά χρόνια χρησιμοποιούσε ως μεταφορικό μέσο το ποδήλατο του.

Ζητήσαμε τη συμβουλή των παλαιμάχων προς τους νυν ποδοσφαιριστές της Αλκής.

Τασής: Το σημαντικό είναι οι ίδιοι να αγαπήσουν την ομάδα και όχι τους εαυτούς τους. Μόνο έτσι η ομάδα θα πάει ψηλά.

Σαββής: Θα πρέπει οι παίκτες να παίζουν για τον κόσμο. Να σηκώνουν το κεφάλι και να βλέπουν την κερκίδα. Εμάς τον καιρό μας ο κόσμος δούλευε για να έρθει στο γήπεδο. Υπήρχαν περιπτώσεις που όταν έβαζα τέρματα ερχόταν κόσμος να μου δώσει λεφτά. Και εγώ τους έλεγα πως εσείς είστε πιο φτωχοί από εμένα γιαυτό κρατάτε τα λεφτά σας και δεν τα θέλω.

Παναής: Εγώ θέλω να πω στους ποδοσφαιριστές πως πρέπει να αγαπήσουν αυτό που κάνουν. Αν τους αρέσει το ποδόσφαιρο, πρέπει να δουλέψουν πολύ στις προπονήσεις, Να έχουν υπομονή, επιμονή και σε κάποια στιγμή θα δικαιωθούν.

Εγώ θυμάμαι τον Κυριάκο τον Κουρούμουνο. Δεν ήξερε μπάλα, όμως έπαιξε 7-8 χρόνια γιατί ήταν πειθαρχημένος. Σε ένα φιλικό στη Λύση που παίξαμε με τη Σέφιλντ, ο προπονητής του είπε να ακολουθεί τον επιθετικό τους ακόμα και στα αποδυτήρια. Και όταν ο προπονητής του τον έκανε αλλαγή, ο Κυριάκος τον ακολουθούσε μέχρι τα σκαλιά των αποδυτηρίων (γέλια).

Ττέρος: Η ομάδα αυτή τη στιγμή είναι μια οικογένεια τώρα και αυτό με ικανοποιεί. Γίνεται σωστή δουλειά και αυτό φαίνεται και στο γήπεδο, αλλά και στην κερκίδα. Αν και η ομάδα αγωνιζόταν στη Δ’ κατηγορία, τα οφελήματα που είχαν οι ποδοσφαιριστές μας, δεν τα έχουν ποδοσφαιριστές πρώτης κατηγορίας.
Τέλος ο Τασής μίλησε εκ μέρους όλων των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών για τον Αντη Λόπα.
Τον Άντη τον μεγάλωσε η πεθερά μου. Όταν ήταν μικρός σε ηλικία 5 ετών θυμάμαι μια κουβέντα που είχε πει: «Εγώ όταν μεγαλώσω, θα γίνω πλούσιος και θα βοηθήσω την Αλκή». Και κράτησε το λόγο του.
Κάνει καλή δουλειά στην ομάδα, τον ευχαριστούμε που βρίσκεται εκεί και τον καλούμε να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο, ώστε να ανεβάσει την ομάδα εκεί που της αξίζει.

Νικολής και Αλκή πάνε μαζί

Παρών στην κουβέντα που είχαμε με τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της ομάδας ήταν και ο ξακουστός Νικολής. Όλοι οι παρευρισκόμενοι μίλησαν για τον Νικολή, ο οποίος απλά τους παρακολουθούσε και χαμογελούσε. Βεβαίως δεν μπορούσε να μιλήσει για τον εαυτό του, με τον τρόπο που αναφέρονταν οι υπόλοιποι. Με τα όσα μας διηγήθηκαν λοιπόν, ο Νικολής έπαιζε για 21 χρόνια στην Αλκή και δεν δέχθηκε ποτέ στην καριέρα του κόκκινη κάρτα. Ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Αλκής που έπαιξε στην Εθνική Κύπρου και αγωνιζόταν στο νικηφόρο 2-1 επί της Ιρλανδίας. Το όνομά του συνδέθηκε με την ιστορία της Αλκής όπως και αυτό της οικογένειάς του αλλά και των φιλάθλων. Παλιά όταν κάποιος έλεγε πως υποστηρίζει την Αλκή έλεγαν πως αυτός είναι του Νικολή. Όπως και ο γιος του ο Στέλιος. Είναι ο Στέλιος του Νικολή.

Μια ιστορία που μας διηγήθηκε ο ίδιος, είναι πως την ημέρα του γάμου του, η ομάδα μας έπαιζε ημιτελικό με το ΑΠΟΕΛ. Μετά την εκκλησία τον πήραν οι κουμπάροι του στο γήπεδο για να αγωνιστεί και ακολούθως επέστρεψε στο χώρο της δεξίωσης, όπου τον περίμενε η σύζυγός του.

Όπως μας είπε ο Παναής, το ίδιο προσπάθησε να κάνει και ο ίδιος, αλλά δεν πρόλαβε τον αγώνα.
Γενικά ο Νικολής έκανε φίλους πολλούς μέσα από το ποδόσφαιρο. Όχι μόνο στη Λάρνακα αλλά σε όλες τις επαρχίες.

Τόσο ο Νικολής όσο και οι υπόλοιποι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές αξίζουν το σεβασμό όλων μας. Κάποιοι έζησαν αυτές τις ιστορίες και πολλές άλλες και σίγουρα νιώθουν αρκετά.... πλούσιοι σε εμπειρίες. Οι υπόλοιποι τουλάχιστον έχουν την ευκαιρία να τις διαβάσουν και να μάθουν λίγα πράγματα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της ένδοξης Αθάνατης ιστορίας.

Η Αλκή είναι και θα είναι πάντα Αθάνατη ιδέα την οποία όλοι μας πρέπει να την υπηρετούμε και να την προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού. Για αυτούς που την έκαναν μια μεγάλη ομάδα, αλλά και για αυτούς που θα συνεχίσουν αυτό το έργο.

ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΛΚΗΣ