“Έφυγε” ο Ανδρέας Αθανασίου “Στάνταρ”

Έφυγε τα ξημερώματα της Τετάρτης ο Ανδρέας Αθανασίου “Στάνταρ”, του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Λευκωσίας. Ποδοσφαιριστής – Διοικητικός Παράγοντας – Φροντιστής για πολλά χρόνια, της ομάδας και του Προμαχώνα.

Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος για τον αγαπημένο σε όλους μας “Στάνταρ”, που εκφώνησε ο Νίκος Νουρής, μέλος του σωματείου μας και βουλευτής του ΔΗΣΥ:

“Είναι δύσκολο για μένα που έζησα από κοντά τον αγαπητό Ανδρέα Αθανασίου, να προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του και να μην χρησιμοποιήσω επίθετα στον υπερθετικό βαθμό.

Γιατί ο Ανδρέας, ήταν γνωστός σε όλους μας για το μειλίχιο ύφος του, για την υπομονή και την ανεκτικότητα του, για την καλοσύνη και τις νουθεσίες του, για το γεμάτο νόημα χαμόγελο του.

Αβίαστα αισθάνομαι, πως δεν συνιστά ολίσθημα εάν έλεγα, ότι ο Ανδρέας ήταν η προσωποποίηση αυτού που ο χριστιανισμός πρεσβεύει.

Της καλοσύνης και της ευγένειας, του ήθους και της σύνεσης, της μετριοπάθειας και της νουθεσίας.

Ξημερώματα χθές, το ρολόι της επίγειας ζωής σταμάτησε για τον αγαπητό σε όλους μας Ανδρέα. Αφησε την τελευταία του πνοή σωματικά κουρασμένος από την τελευταία περιπέτεια της υγείας του. Πλήρης ημερών, ταξιδεύει πλέον στην αιωνιότητα για να συναντήσει την αγαπημένη του σύζυγο Ελλη αλλά και τα αδέλφια του Ευάγγελο, Ελλη και Γιαννάκη.

Ο αγαπητός Ανδρέας, επάξια κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση όλων όσων πρόλαβαν να τον γνωρίσουν και να συναναστραφούν μαζί του. Ανθρωπος με «Α» κεφαλαίο. Φάρος φωτεινός για τους νεότερους και διαχρονικό σημείο αναφοράς στην τρικιμιώδη ιστορία του αγαπημένου μας σωματείου των Κάτω Ενοριών της Λευκωσίας, του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, που απετέλεσε την δεύτερη, μεγάλη και  παθολογική του αγάπη.

Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1923 στις Κάτω Ενορίες της Λευκωσίας από τον Αθανάση και την Χρυσή Αθανασίου. Γόνος εννιαμελούς οικογένειας βιοπαλαιστών, ανδρώθηκε μαζί με τα αδέλφια του, τους μακαριστούς Ευάγγελο, Ελλη και Γιαννάκη αλλά και την Νατάσα, τον Κόκο και την Αθηνούλλα με ιδανικά και αξίες που απετέλεσαν την παντοτινή πυξίδα στη ζωή του.

Απεφοίτησε το Γυμνάσιο στη Λευκωσία και υπηρέτησε σαν κυβερνητικός υπάλληλος, αρχικά στην Αρχιγραμματεία και μετά στο λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας μέχρι τον Ιούνιο του 1983.

Απέκτησε δύο γιούς, τον Στέλιο και τον Μίλτο και ευτύχησε να χαρεί τέσσερα εγγόνια, την Ελλη, τον Ανδρέα, την Στυλιάνα και τον Χρίστο.

Τίμιος και εργατικός, άνθρωπος χαμηλών τόνων και μεθοδικός, αλλά πάνω απ΄όλα υποδειγματικός οικογενειάρχης ευτύχησε να δει τα παιδιά του να αποκαθίστανται και να καταξιώνονται επαγγελματικά.

Από χθές η οικογένεια του θρηνεί για τον χαμό του. Πενθεί όμως και η άλλη του μεγάλη οικογένεια. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ο οποίος έχασε ένα γνήσιο και αειθαλές τέκνο του. Εχασε τον άνθρωπο που μόνο την ίδια την ζωή του δεν πρόσφερε στο ιστορικό μας σωματείο. Εχασε τον ακάματο εργάτη που νυχτοξημερωνόταν όσο κανένας άλλος στο προπονητικό κέντρο του Προμαχώνα. Τον ιδεαλιστή, που ακούραστα και μετά την συνταξιοδότηση του ακόμα δεν σταμάτησε λεπτό να μεριμνά για την οργάνωση και τον εξοπλισμό των ποδοσφαιρικών μας ομάδων. Τον άνθρωπο που έγινε συνώνυμο με τον Σύλλογο και ενέπνεε σεβασμό και εκτίμηση, όπου και εάν η ομάδα μας αγωνιζόταν.

Ζούσε για τις νίκες  του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, αναπολούσε τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας του και κυριολεκτικά πενθούσε στις ήττες.

Ασυμβίβαστος νικητής από τότε που φόρεσε για σειρά ετών την μαυροπράσινη φανέλλα και έδινε την ψυχή του για το μεγαλείο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μαζί με τον Ππαλλέτσιο, τον Μακρυγιώργη, τον Κωστάκη αλλά και τον αείμνηστο αδελφό του τον Γιαννάκη, με τον οποίο συνυπήρξαν για κάποιο διάστημα στην ίδια ενδεκάδα.

Της συμμετοχής του στην ποδοσφαιρική ομάδα προηγήθηκε η ανελλιπής παρουσία του στις πασίγνωστες κατασκηνώσεις του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ στη Γλυκιώτισσα για τις οποίες κάποτε μου εκμυστηρεύτηκε πως με τον μακαριστό του φίλο και γνωστό πειραχτήρι, Αδωνη Θεοχαρίδη, επιδίδονταν σε νυκτερινές επιδρομές σε ποστάννια της γύρω περιοχής για κόψιμο καρπουζιών αφού χρήματα δεν υπήρχαν.

Για όλους εμάς ο Ανδρέας ήταν και θα είναι για πάντα ένας καλός φίλος που πέτυχε σχεδόν το ακατόρθωτο. Να μας εγκαταλείπει, χωρίς ποτέ να έχει δυσαρεστήσει και στενοχωρήσει κανένα μας.

Πρωτογνώρησα τον Ανδρέα Αθανασίου, τον σε όλους γνωστό Στάνταρ, γύρω στο 1990 όντας μέλος του ΔΣ του Σωματείου. Αξέχαστες οι αντιπαραθέσεις του με τον αείμνηστο δάσκαλο και προπονητή της ομάδας Πάνο Μάρκοβιτς. Απαιτητικός και πολυέξοδος ο Ελλαδίτης τεχνικός, μύδρος ο Ανδρέας σε κάθε αίτημα του. «Ρε Νίκο μου έλεγε, αμα συνεχίσετε να βάλλετε φτί του καλαμαρά,  ούτε ριάλια για να γοράσουμε ράμματα των παπουτσιών δεν θα μείνουν».

Η αφοσίωση του και η έγνοια του για τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας, παροιμιώδης. Σε μια μάλιστα περίπτωση στη Λεμεσό σε αγώνα εναντίον της ΑΕΛ, κινδύνεψε να συλληφθεί όταν λογομάχησε με τον αντίπαλο φροντιστή για μια μπάλα.

Αυτόν τον πιστό στρατιώτη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ αγαπητοί φίλοι, τον φιλόθρησκο και φιλοπάτριδα έλληνα κηδεύουμε σήμερα. Και μπορεί ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ να έδωσε στον αγαπητό Ανδρέα πολλές χαρές, πήρε όμως απ΄αυτόν πολύ περισσότερα.

Αγαπημενέ μας Ανδρέα,

σε τιμούμε και σε κρατάμε βαθιά μες την ψυχή μας γιατί σε τούτη την σύντομη ζωή, άνθρωποι με τέτοια ιδανικά και αξίες που δεν μετριούνται και ούτε αποκτούνται, πρέπει να μας καθοδηγούν. Θέλησες και πέτυχες τα ιδανικά αυτά, να γίνουν σημαία τόσο για τους δικούς σου ανθρώπους όσο και της αγαπημένης σου ομάδας.

 Αγαπητέ μας Ανδρέα, 

Θέλω να ενώσω τις ευχές μου μαζί με όλους τους γνωστούς και φίλους σου, τους παλιούς συμποδοσφαιριστές σου, παρόντων και απόντων, τους οποίους έχω σήμερα την τιμή να εκπροσωπώ, και να σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό διαβεβαιώνοντας σε πως θα σε κρατήσουμε στην καρδιά μας σαν ένα ξεχωριστό άνθρωπο, φίλο και καθοδηγητή.

Οσο άδικο και παράλογο φαντάζει το τέλος της επίγειας ζωής σου, τόσο σίγουρο και ασφαλές είναι το ταξίδι σου κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Είμαστε ευγνώμονες για την προσφορά σου και σήμερα η μεγάλη ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ οικογένεια θρηνεί γιατί έχασε ένα πραγματικά δικό της άνθρωπο. Ένα τίμιο και μετριοπαθή άνδρα που έκανε πράξη καθημερινή την προσφορά και την αλληλεγγύη. Ένα σεμνό και ανιδιοτελή φίλο.

Στα αγαπημένα σου παιδιά, τον Στέλιο και τον Μίλτο, τα αδέλφια σου, την Νατάσα, την Αθηνούλλα και τον Κόκο αλλά και τα 4 εγγόνια σου ευχόμαστε κουράγιο και παρηγοριά.

Ευχόμενος το αιωνία σου η μνήμη αγαπητέ φίλε Ανδρέα, καταθέτω τούτο το στεφάνι σαν ένδειξη ελάχιστης εκτίμησης.

Είθε η γη που θα σε σκεπάσει να ανθίσει, για να αναδίδει την ευωδία της αγάπης μας, που τόσο την αξίζεις.”