Τέσσερις ομάδες θα μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη και μέσα σε αυτές δύσκολα θα βρεθεί η ΑΕΛ.
Το λοιπόν, στα εντός και εκτός έδρας η ΑΕΛ έχει χάσει μέχρι στιγμής 42 βαθμούς (10 ήττες, 6 ισοπαλίες). Έχασε 21 ολόκληρους βαθμούς εντός έδρας εξίσου το ίδιο και στα εκτός (5 ήττες, 3 ισοπαλίες). Κι αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Γιατί η ΑΕΛ όπως είναι τα σημερινά δεδομένα χάνει την έξοδο στην Ευρώπη για μόλις δύο νίκες. 6 βαθμούς ακόμη να είχε στην συγκομιδή της θα το πάλευε και θα... πολεμούσε για να υλοποιήσει το στόχο που έθεσε εξαρχής.
Είναι κάτι παιχνίδια όπως εκείνο με την Πάφο όπου έπρεπε να πάρει τους 3 βαθμούς αλλά δέχτηκε την ήττα στο τελευταίο λεπτό ή όπως στο παιχνίδι με τη Δόξα που έπρεπε να φύγει με 3 βαθμούς αλλά πήρε μόλις 1, ή ότι δεν κέρδισε εκεί που έπρεπε την Ομόνοια αλλά και την Ανόρθωση σε δύο περιπτώσεις, για να μειώσει τη διαφορά και να μπει στη διεκδίκηση ευρωπαϊκού εισιτηρίου για τα καλά. Αυτά και κάποια άλλα παιχνίδια όπου μπορούσε να φύγει με βαθμολογικό κέρδος και δεν μπόρεσε.
Αμέσως-αμέσως μιλάμε για περισσότερους βαθμούς από αυτούς που έχει (57 μέχρι στιγμής). Για να μην πούμε για το παιχνίδι με τον Απόλλωνα όπου είχε την ευκαιρία να πάρει τη νίκη με πέναλτι στο 90+ αλλά αστόχησε και έμεινε το 1-1.
Να μην τα πολυλογούμε, έξι βαθμούς να βάλεις παραπάνω εδώ μέσα τώρα θα ήταν πάνω από την ΑΕΚ και κάπου στους 63 βαθμούς.
Ναι, ναι, ξέρω, «με τα αν δεν γράφεται Ιστορία» κλπ, κλπ. Όμως εδώ δεν μιλάμε για κάτι ακατόρθωτο, δεν μιλάμε για μια συγκυρία τρελή. Αλλά για κάτι απολύτως εφικτό.
Είναι λοιπόν μια ευκαιρία που χάθηκε; Είναι, κι αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατηγορηθούν πρόσωπα απαραιτήτως. Αυτό που πρέπει να γίνει για να έχει η ομάδα διάρκεια είναι να μην τα παρατήσει τώρα αλλά να φανεί πιο δυνατή στην πορεία.