Ωδή στον Μάρκο Παγδατή: Βλέποντας το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεματό;

Άρθρο του Μιχάλη Πετεβίνου στο tennis24.gr για τον Μάρκο Παγδατή 

Πάνε μήνες που βολόδερνε στην σκέψη μου, η ανάγκη να γράψω δύο λόγια γι’ αυτόν τον χαρισματικό αθλητή που κράτησε τη σημαία της Κύπρου ψηλά για τόσα χρόνια και έκανε ευρέως γνωστή ανά το παγκόσμιο τη Μεγαλόνησο με τις επιτυχίες του.

Στο άκουσμα της επικείμενης απόσυρσης του από την επαγγελματική δράση με την ολοκλήρωση του φετινού Wimbledon, αυτή η ανάγκη μετατράπηκε σε αφορμή για έναν απολογισμό γύρω από την συνολική του παρουσία στο ανώτατο τενιστικό επίπεδο την τελευταία 15ετία.

Όντας και εγώ παιδί των nineties, μεγαλώνοντας σε μια Κύπρο ποδοσφαιροκρατούμενη, γνώρισα το άθλημα που μετέπειτα λάτρεψα μέσα από τις επιτυχίες του Μάρκου. Βλέποντας στην εφηβική ηλικία ένα συμπατριώτη μου με μια ρακέτα στο χέρι να τα βάζει με τα ιερά τέρατα του αθλήματος στα μεγαλύτερα courts του κόσμου, αναπόφευκτα μαγεύτηκα από τις συγκινήσεις και τις χαρές που μπορεί να προσφέρει αυτό το άθλημα.

Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες εκείνης της χρυσής χρονιάς του 2006 με την παρουσία του Μάρκου σε τελικό του Australian Open και ημιτελικό του Wimbledon και εκείνου του αξέχαστου πεντάσετου στην Νέα Υόρκη απέναντι στον Agassi (στην τελευταία νίκη καριέρας του Αμερικανού παρουσία 24,000 εκστασιασμένων συμπατριωτών του στο Arthur Ashe Stadium). Τότε που ολόκληρο το νησί στηνόταν μπροστά από τους τηλεοπτικούς του δέκτες για να παρακολουθήσει την προσπάθεια αυτού του 20χρονου παλικαριού που όπως όλοι πιστεύαμε είχε έρθει να ταράξει για τα καλά τα λιμνάζοντα νερά της κυπριακής αντισφαίρισης.

Τότε που όλα τα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας έβγαιναν εκτός ακαδημαϊκού προγράμματος, στήνοντας γιγαντοοθόνες στα κλειστά γυμναστήρια, για να θαυμάσουν αυτό το νέο φαινόμενο. Τότε που ολόκληρος ο Ελληνισμός σε Ελλάδα, Κύπρο και εξωτερικό, με μπροστάρηδες τους ωραίους τρελούς της παροικίας της Αυστραλίας, ανάγκασαν τα μεγαλύτερα ειδησιογραφικά πρακτορεία του κόσμου να κάνουν εκτενείς αναφορές στην πρωτοφανή για τα δεδομένα του τένις υποστήριξη προς το πρόσωπο του Μάρκου εντός και εκτός court. Η χρονιά έκλεισε με το πρώτο τίτλο καριέρας στο China Open και είσοδο στο Top10 της παγκόσμιας κατάταξης (βλ. νούμερο 8 τον Αύγουστο).

Οι φιλοδοξίες και τα όνειρα, οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις θα έλεγα, που γεννήθηκαν μέσα από το ατόφιο τενιστικό του ταλέντο και τις εμφανίσεις του προϊδέαζαν για μια λαμπρή τενιστική καριέρα. Συνυπολογίζοντας μάλιστα τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στα Juniors το 2003, ο Παγδατής θεωρούνταν μαζί με Murray και Djokovic που εμφανίστηκαν τον επόμενο χρόνο, οι μεγαλύτερες προσδοκίες της τενιστικής κοινότητας για να μπουν σφήνα στο δίπολο Federer – Nadal που άρχισε να διαφαίνεται το 2005. Ενώ όλοι περίμεναν πως το τενιστικό άστρο του Μάρκου θα ξεδιπλωνόταν και θα έλαμπε το 2007, έχοντας παρακαταθήκη την προηγούμενη μαγική χρονιά και τις εμπειρίες που αυτή άφησε, η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον Κύπριο να κατακτά μόνο το τίτλο στο Zagreb έχοντας παράλληλα παρουσία σε δύο χαμένους τελικούς ( Marseille, Halle).

Κάπου εκεί ήταν που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του το πέπλο των τραυματισμών που έμελλε να εμφανιστεί τόσες πολλές φορές στη μετέπειτα τενιστική του καριέρα και να τον καθορίσει. Αυτό ήταν που τον ανάγκασε να χάσει τόσο το US Open του 2008 όσο και το Wimbledon του 2009. Όντας στην ευαίσθητη για έναν αθλητή ηλικία των 23-24 ετών ο Μάρκος όφειλε να βρει τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα να επανέλθει μετά τους τραυματισμούς στο ανώτατο επίπεδο. Βρήκε αποκούμπι στο Challenger Tour εκεί όπου ανέκτησε λίγη από την χαμένη του αίγλη κατακτώντας 2 τουρνουά σε Vancouver και St.Remy.

Το επίπεδο και η τενιστική του κατάρτιση όμως τον ανάγκασαν να επιστρέψει άμεσα στο ATP Tour κλείνοντας τη χρονιά με την κατάκτηση του 250αριού στη Στοκχόλμη. Η απαρχή του 2010 και η κατάκτηση του Sydney Open, προάγγελο του Australian Open, 3 μόλις μήνες μετά την τελευταία του κατάκτηση στο Tour ήταν σημάδια μιας ολικής επερχόμενης ανάκαμψης. Ήταν το σπίρτο που έψαχνε εναγωνίως για να ανάψει την φλόγα που τελικά θα τον οδηγούσε στην επιστροφή του στο Top20. Το 2010 όντως υπήρξε μια αρκετά γεμάτη τενιστικά χρονιά μακριά από τους τραυματισμούς των δύο προηγούμενων ετών.

Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός αντισφαιριστής στο Tour που κατάφερε να νικήσει δύο εν ενεργεία νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης μέσα στην ίδια ημερολογιακή χρονιά ( Roger Federer και Rafa Nadal συμπτωματικά και τους δύο στην 7η του προσπάθεια) ενώ είχε ακόμα δύο παρουσίες σε τελικούς τουρνουά της ATP.

Οι επόμενες δύο χρονιές κύλησαν χωρίς την αναμενόμενη συνέπεια αποτελεσμάτων από πλευράς Μάρκου με μόνο αξιοσημείωτο την παρουσία του στο τελικό της Μαλαισίας στα τέλη του 2011. Η ανάθεση της σημαίας της Κύπρου στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο δείχνει για πολλοστή φορά την εκτίμηση και το θαυμασμό των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του με τις προσδοκίες αυτός να γινόταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης της χώρας που θα κατάφερνε να σπάσει την κατάρα και να φορέσει μετάλλιο στο στήθος. Εν τέλει υπέκυψε στην ανωτερότητα του μετέπειτα χρυσού ολυμπιονίκη Andy Murray στα 3 σετ (σημ. ο μοναδικός τενίστας που κατάφερε να πάρει σετ σ’ αυτή την μαγική πορεία του Βρετανού προς το χρυσό) στον 3ο γύρο της διοργάνωσης.

Το 2013 κύλησε μάλλον ήσυχα για τον Μάρκο για να φτάσουμε τελικά στο 2014 όπου βρέθηκε εκτός Top100 της παγκόσμιας κατάταξης στις αρχές της χρονιάς. Έχοντας ν’ αντιμετωπίσει για μια ακόμα φορά μια σειρά από τραυματισμούς στα μέσα της χρονιάς, εναπόθεσε τις δυνάμεις του στο Challenger Tour εκεί όπου με ένα ντεμαράζ 4 κατακτήσεων κατάφερε εν τέλει να τερματίσει για 10η σερί χρονιά εντός Top100 της παγκόσμιας κατάταξης.

Η επόμενη χρονιά βρήκε τον Μάρκο να οριοθετεί την επιστροφή του στο Top50 ως στόχο πράγμα που τελικά κατάφερε κλείνοντας την χρονιά στο νο46 παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε σε 3 τουλάχιστον διαφορετικές περιπτώσεις προβλήματα τραυματισμών που τον οδήγησαν σ’ εγκατάλειψη από τουρνουά. Μπορεί η ψυχή και το μυαλό να το ήθελαν αλλά το κορμί του ήταν ολοφάνερο πλέον πως με το πέρασμα των χρόνων, ταλαιπωρημένο από τους πολλούς τραυματισμούς, δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Τι κι αν το πρώτο μισό του 2016 έπαιξε ένα από τα καλύτερα τένις της καριέρας του δείχνοντας σημάδια του ένδοξου παρελθόντος με αποκορύφωμα το τελικό του φημισμένου 500αριού στο Dubai χάνοντας τελικά σ’ αυτό το αλησμόνητο tai-break του 2ου σετ από τον Stan Wawrinka;

Η αρχή της ολικής του καθίζησης ήταν πλέον ολοφάνερη μετά και το νέο του τραυματισμό που του στέρησε την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο της Βραζιλίας. Μη μπορώντας να μαζέψει τα κομμάτια του και να επανέλθει για μια ακόμα φορά, οδηγήθηκε στις πλείστες των περιπτώσεων (βλ.2017 και 2018) σε πρόωρους αποκλεισμούς στα περισσότερα από τα τουρνουά που συμμετείχε.

Βλέποντας τον Μάρκο την τελευταία διετία να γυροφέρνει κάπου μεταξύ Challenger και ATP Tour μη μπορώντας να σταθεροποιήσει την απόδοση του σ’ ένα επίπεδο ανεκτό για τα δεδομένα του δικού του ταλέντου, και με τα χρόνια να περνάνε και το κορμί του ταλαιπωρημένο από τραυματισμούς, στο άκουσμα της επικείμενης απόσυρσης του δεν εντυπωσιάστηκα. Ήταν ένα φυσικό συνεπακόλουθο μιας καριέρας στιγματισμένης από τραυματισμούς που όδευε με μαθηματική ακρίβεια στο τέλμα της.

Έχοντας δημιουργήσει παράλληλα το ιερότερο των αγαθών, μια πανέμορφη οικογένεια με 2 παιδάκια κι ένα τρίτο να καταφθάνει, έχω την εντύπωση πως ο Μάρκος άλλαξε κάπως προτεραιότητες χάνοντας παράλληλα την όρεξη του για το άθλημα που τόσο πολύ λάτρεψε και υπηρέτησε με συνέπεια για 30 χρόνια. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως από μικρή ηλικία ο Μάρκος χρειάστηκε να εγκαταλείψει οικογένεια και φίλους για να μετακομίσει στη Γαλλία και να κυνηγήσει το όνειρό του, σ’ ένα αδιάκοπο αγώνα με τον εαυτό του για να φτάσει στο επίπεδο να συναγωνίζεται τους καλύτερους εντός court.

Άνθρωπος ο οποίος δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στα courts, ένας σωστός gentleman των γηπέδων, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ενθουσίαζε τους απανταχού φίλους του τένις οπουδήποτε και αν αγωνιζόταν. Η ατυχής στιγμή με το σπάσιμο 4 ρακετών στον αγώνα του με τον Wawrinka για το 2ο γύρο του Australian Open του 2012, υπήρξε το μοναδικό ψεγάδι της επαγγελματικής του συμπεριφοράς εντός γηπέδων, πράγμα που και ο ίδιος μετάνιωσε όπως δήλωσε, και που αναμφισβήτητα αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι ανεξαιρέτως οι συνάδελφοι του στο Tour έχουν να μιλήσουν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν.

Το πόσο πολύ αδίκησε τον εαυτό του όλα αυτά τα χρόνια σε επίπεδο επιτυχιών και κατακτήσεων τροπαίων, μόνο ο ίδιος και εμείς όλοι οι τρελοί που παρακολουθούσαμε την πορεία του πιστά από τουρνουά σε τουρνουά το γνωρίζουμε. Άλλοτε με ξενύχτι τα βράδια και άλλοτε αγουροξυπνημένοι περιμέναμε με ευλάβεια να τον καμαρώσουμε αγωνιζόμενο. Τι κι αν την συνολική τροπαιοθήκη του θα κοσμούν τέσσερα τρόπαια ΑΤΡ 250 (σε 14 τελικούς καριέρας) η παρακαταθήκη που αφήνει για το άθλημα της αντισφαίρισης είναι τεράστια.

Ένας θησαυρός ανεκτίμητης αξίας και μια επιρροή στις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων. Αυτός ήταν ο Μάρκος. Ο άνθρωπος που με τα καλά και τα κακά του έκανε μια ολόκληρη γενιά σε Ελλάδα και Κύπρο να ασχοληθεί με αυτό το μαγικό άθλημα. Στην κρίση του καθενός βρίσκεται πλέον το αν θέλει να δει τελικά το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο…

Μάρκο σε ευχαριστούμε!!!