Αρθογραφία/ Αλλάζει τον ρου της ιστορίας του ποδοσφαίρου η απόφαση Εμπαπέ;

Γίναμε κατά καιρούς μάρτυρες διάφορων αποφάσεων και ενεργειών, τόσο από πλευράς ποδοσφαιριστών όσο και προπονητών, οι οποίες είχαν τόσο δυνατό και μεγάλο αντίκτυπο στο «βασιλιά των σπορ», με αποτέλεσμα να φέρουν μάλιστα τεράστιες αλλαγές και εξέλιξη στην μετέπειτα πορεία του.

Μια από αυτές είναι βεβαίως ο κανονισμός Μπόσμαν, ή ακόμα το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (Τotaalvoetbal) από τον Ρουνς Μίχελς όσο υπήρξε προπονητής του Άγιαξ. Η ανακάλυψη του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου αποδίδεται στον πρωτοπόρο Άγγλο προπονητή Τζακ Ρέινολντς (1881-1962) ωστόσο έγινε ευρύτερα γνωστό πρώτα από τον Μίχελς και στην συνέχεια από τον Κρόιφ, τόσο όταν ο Ολλανδός «θρύλος» ήταν ποδοσφαιριστής όσο και μετέπειτα στην προπονητική του καριέρα.

Η κάθε εποχή έχει τις ιδιαιτερότητες της, θετικές ή αρνητικές, με μερικές από τις αποφάσεις, να αφήνουν το στίγμα τους ανεξίτηλο στο χώρο του ποδοσφαίρου όσα χρόνια κι’ αν περάσουν. Αυτή στην οποία ζούμε, έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε μάρτυρες μιας τρέλας μεγάλων οικονομικών συνδιαλλαγών από ιδιοκτήτες ομάδων, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να σπαταλούν από 100 μέχρι 500 εκατομμύρια το χρόνο για διασφάλιση την υπογραφής ενός ποδοσφαιριστή.

Φαίνεται ότι κάπου δείχνει να έχει ξεφύγει η όλη κατάσταση με τα ποσά που δαπανούνται στον χώρο του ποδοσφαίρου, αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα ότι η αξία κάποιων ποδοσφαιριστών δεν αντικατοπτρίζει πάντοτε και την πραγματικότητα. 

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι απόλυτα φυσιολογικά για όλους εμάς που βρισκόμαστε εντός του χώρου και ας προχωρήσουμε με μερικά συμπεράσματα.

Στο «κόλπο» του ποδοσφαίρου έχουν μπει τα τελευταία χρόνια για τα καλά τα social media, οι δημόσιες σχέσεις αλλά και οι φιλίες των μάνατζερ με ομάδες ή ιδιοκτήτες ομάδων, με αποτέλεσμα αυτό να αποτελεί και ένα από τους λόγους που πολλές φορές ένας ποδοσφαιριστής τελικά αγοράζεται περισσότερο από όσο πραγματικά αξίζει. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις περιπτώσεις των Μαγκούαιαρ και Χάμες Ροντριγκεζ. Ο πρώτος κόστισε 87 εκατομμύρια ευρώ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τιμή στην οποία τα προηγούμενα χρόνια θα μπορούσες να αγοράσεις τον Ζιντάν (συγκεκριμένα στοίχισε 72 εκατομμύρια στην Ρεάλ για την μεταγραφή του), ξαπλώνοντας στην συνέχεια για μια πενταετία χωρίς άγχος και πίεση στο καναπέ σου ( αν ήσουν ιδιοκτήτης ομάδας ) μετά από μια τέτοια αγορά.

Αντιθέτως, με τον Άγγλο κεντρικό αμυντικό περισσότερο μετρά κανείς τους χτύπους της καρδιάς του όταν αγωνίζεται, προσπαθώντας να βεβαιωθεί ότι δεν θα πάθει κάτι ο ίδιος, ευχόμενος κάθε φορά που κρατάει την μπάλα να μην κάνει κάποιο λάθος που θα στοιχεί στην ομάδα.

Ο Κολομβιανός μεσοεπιθετικός από την άλλη, αγοράστηκε από την Ρεάλ λόγω του φοβερού τουρνουά που έκανε στο Μουντιαλ, κοστίζοντας στους Μαδριλένους γύρω στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Αν και αγωνίστηκε σε ψηλό επίπεδο, ποτέ δεν έπεισε ότι μπορεί να αποτελέσει ένα top class ποδοσφαιριστή ο οποίος θα άφηνε εποχή. 

Αγωνίστηκε και αγωνίζεται μεν σε ψηλό επίπεδο αλλά ουδέποτε δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν γύρω από το πρόσωπο του όταν έγινε κάτοικος Μαδρίτης.

Πως συνδέονται όλα αυτά με τον Εμπαπέ θα διερωτάστε εύλογα. Ο Γάλλος επιθετικός  αποτελεί ένα από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που απέρριψε πρόταση πολλών εκατομμυρίων από την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έδειξε πολλές φορές στο παρελθόν ότι όταν θέλει κάποιο ποδοσφαιριστή βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να τον αποκτήσει. Ακόμα κι αν αυτός αγωνίζεται σε ένα εξίσου μεγάλο κλαμπ. 

Θυμίζουμε τους Ζινταν (από την Γιουβε), τον Ρονάλντο (Ίντερ), τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Ρουντ φαν Νίστελροϊ (Μάνσεστερ Γιουνάιτεντ), τον Φίγκο (Μπαρτσελόνα) και τον Αζάρ (Τσέλσι), οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν την ευκαιρία που τους δινόταν να αγωνιστούν σε ένα τόσο σπουδαίο κλαμπ όπως η Ρεάλ Μαδρίτης.

Δύο περιπτώσεις ποδοσφαιριστές που προτίμησαν την αγάπη που εισέπρατταν από τον σύλλογο τους και χαμηλότερες σχετικά αμοιβές ήταν ο Τότι και ο Τζέραρντ. Η ιστορία τους ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική και οποιαδήποτε σύγκριση γύρω από τους λόγους που αρνήθηκαν θα ήταν άστοχη.

Αφορούσε περισσότερο την παθολογική αγάπη που είχαν σε Ρόμα και Λίβερπουλ ως αρχηγοί των ομάδων τους αλλά και της σχέσης που είχαν με τους οπαδούς, παρά το οποιοδήποτε οικονομικό αντάλλαγμα τους έδινε η Ρεάλ.

Στην λίστα λοιπόν με τα όχι που εισέπραξε η ομάδα της Μαδρίτης προστίθεται πλέον και ο Εμπαμπε. Η συγκεκριμένη περίπτωση χρίζει ωστόσο περαιτέρω ανάλυσης, ιδιαίτερα για το τι «δημιουργεί» ως ενέργεια στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Πρόκειται ίσως για τον πρώτο ποδοσφαιριστή που απέρριψε πρόταση της «Βασίλισσας» όχι λόγω του ότι αγαπούσε την Παρί Σεν Ζερμέν, όπως οι δύο περιπτώσεις που αναφέραμε, αλλά περισσότερο γιατί τα οικονομικά δεδομένα της πρότασης της ομάδας του Παρισιού ήταν σε σημείο που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί.

Οι πληροφορίες για τα ποσά τα οποία δόθηκαν για παραμονή του προκαλούν ζαλάδα. 100 εκατομμύρια πριμ υπογραφής και 50 εκατομμύρια ετησίως για τα επόμενα τρία χρόνια, μαζί με το γεγονός ότι θα έχει λόγο στις αποφάσεις της διοίκησης όσο αφορά μεταγραφές, προσλήψεις ή και απολύσεις προπονητών.

Είναι κάτι που πρώτη φορά συμβαίνει στα χρονικά του ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιριστής δηλαδή να έχει λόγο σε θέματα που αφορούν την διοίκηση και την διαχείριση ενός συλλόγου και να αποφασίζει κιόλας για μερικά από αυτά. Μετά από αυτή την εξέλιξη, θεωρούμε δεδομένο ότι δεν θα είναι η μοναδική φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον.

Το πόσο μεγάλη δύναμη έχουν αποκτήσει σε όλα τα επίπεδα ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης είναι άνευ προηγουμένου. Πάντοτε υπήρχε μια αδυναμία σε παίκτες που ξεχώριζαν στην ομάδα τους όπως για παράδειγμα ο Μέσι στην Μπαρτσελόνα και ο Ρονάλντο στην Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ουδέποτε τους δόθηκε «λευκή επιταγή» σχετικά με αποφάσεις της ίδιας της ομάδας όπως έγινε με τον 23χρονο «αστέρα». Ναι μεν η άποψη τους, «μετρούσε», ήταν βαρύνουσας σημασίας και όλοι τους ήθελαν ικανοποιημένους αλλά όχι στο σημείο του να βρίσκονται πάνω από το ίδιο το κλαμπ. 

Μέσα σε όλα αυτά, είδαμε μέχρι και την La Liga, ομοσπονδία της Ισπανίας, να τα βάζει με την Παρί Σεν Ζερμέν για το γεγονός ότι εξασφάλισε την υπογραφή του Εμπαμπέ, καθώς μετά την αποχώρηση των Μέσι και Ρονάλντο από την Ισπανία, το brand που λέγεται Ισπανικό πρωτάθλημα έχασε μεγάλο μέρος από την αίγλη του. 

Θεωρείτο λοιπόν ως μια πολύ καλή ευκαιρία να την αποκτήσει ξανά με την έλευση του Γάλλου διεθνή ποδοσφαιριστή, μια εξέλιξη που για την ώρα παίρνει παράταση.

Δύο τινά μπορούμε να συμπεράνουμε μέσα από αυτή την ιστορία. Το πρώτο αφορά το γεγονός ότι τα χρήματα «παίζουν» ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στο ποδόσφαιρο απ’ ότι πιο πριν, όσο κι’ αν δεν αρέσει αυτό στους βαθιά ρομαντικούς ποδοσφαιρόφιλους. 

Δεν λέμε ότι αυτό ήταν κάτι εντελώς άγνωστο, εντούτοις δείχνει πλέον να έχει ξεφύγει, ιδιαίτερα μέσα και από τον οικονομικό αντίκτυπο που έχει η παραμονή ή απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή στο brand της ομάδας, είτε αυτό αφορά χορηγούς, περισσότερους followers στα social media, όπως επίσης και την πώληση προϊόντων που θα φέρουν επιπλέον έσοδα.

Την ίδια στιγμή, αυτό που δείχνει να αλλάζει περισσότερο απ’ όλα στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι ότι πολλές από τις αποφάσεις των ποδοσφαιριστών θα κρίνονται πολύ περισσότερο στα λεφτά τα οποία θα λάβουν και πολύ λιγότερο στις διακρίσεις που θα έχουν ως παίκτες, ότι κι’ αν σημαίνει αυτό.

Ναι μεν η Παρί Σεν Ζερμέν έχει κατακτήσει τίτλους και τρόπαια τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει το «μέγεθος» της φανέλας της με αυτό της Ρεάλ. Είναι ωστόσο πολλά τα λεφτά για να αρνηθεί ο οποιοσδήποτε ήταν στη θέση του 23χρονου διεθνή Γάλλου ποδοσφαιριστή. 

Ομάδες που διαχρονικά ή μέσω του ονόματος τους προσέλκυσαν και αποκτούσαν ποδοσφαιριστές, πλέον θα το πράττουν με μεγαλύτερη δυσκολία, ιδιαίτερα όταν ομάδες όπως η Σίτι και η Παρί δαπανούν ποσά που δύσκολα μπορεί κανείς να προσεγγίσει.

Ήδη το βλέπουμε να γίνεται σε πρώιμο στάδιο και στο Κυπριακό πρωτάθλημα. Ας μην μας φανεί καθόλου περίεργο λοιπόν αν σε μερικά χρόνια φτάσουν στο ίδιο επίπεδο με Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Απόλλωνα, ΑΕΛ και ΑΕΚ, ομάδες όπως οι Άρης, Πάφος FC και Καρμιώτισσα, οι προϋπολογισμοί των οποίων ίσως σύντομα να ξεπερνούν αυτό των ομάδων που αναφέραμε αρχικά.

Μένει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει και σε ποιο βαθμό ολόκληρο τον χώρο του ποδοσφαίρου, με τις δυνάμεις πλέον να μετριόνται περισσότερο στην ποσότητα των χρημάτων και όχι στον αριθμό τροπαίων και τίτλων που έχει κατακτήσει κάθε ομάδα.

Αυτό θα είναι ίσως και το μεγαλύτερο αντίκτυπο που θα φέρει η απόφαση του Εμπαμπέ από το γεγονός ότι προτίμησε την παραμονή του στο Παρίσι παρά την «μετακόμιση» του στη Μαδρίτη και που σίγουρα δημιουργεί ένα προηγούμενο σχετικά με την δύναμη των ποδοσφαιριστών έναντι του ίδιου του συλλόγου.

Σάββας Πηλακούτας