Το ΝΒΑ, η FIBA και ο διάδοχος του Μπερτομέου

Οι διεργασίες στην EuroLeague είναι συνεχείς και ο Τζόρντι Μπερτομέου δεν θα φύγει έτσι εύκολα, όμως κάποιοι έχουν εντοπίσει ήδη και τον διάδοχό του. Τι ισχύει με την FIBA και το σενάριο του ΝΒΑ. Γράφει ο Γιάννης Φιλέρης.

Η Euroleague βρίσκεται σε μια συνεχόμενη διεργασία αλλαγής των δεδομένων, όπως και να' χει η εποχή είναι γεμάτη από κινήσεις, αφού η απόφαση των μετόχων για μια διαφορετική δομή και κυρίως μια επανεκκίνηση στο οικονομικό κομμάτι της διοργάνωσης είναι ειλημμένη. Προφανώς και δεν διαλύεται η Ευρωλίγκα, ούτε οι ομάδες επιστρέφουν στην FIBA (ή εν πάση περιπτώσει απειλούν πως θα επιστρέψουν) όπως έγραψαν οι ισπανικές εφημερίδες.

Η κίνηση της πλειοψηφίας των 13 μετόχων που εκφράστηκε για πρώτη φορά στην περίφημη συγκέντρωση των 7 στην Αθήνα, δεν έχει σκοπό την αποσύνθεση της Euroleague, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η θέληση των μετόχων για ελκυστικότερο προϊόν και περισσότερα έσοδα σημαίνει και ισχυρότερη Ευρωλίγκα, όχι επιστροφή στη διεθνή ομοσπονδία, με την οποία ωστόσο η αποκατάσταση των σχέσεων αποτελεί προτεραιότητα.

Η συμβίωση με την FIBA για να εξομαλυνθεί το βεβαρημένο καλεντάρι, η συνεργασία μαζί της για την ιδανική λύση σε ό,τι αφορά συνολικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θεωρούνται, πλέον, εκ των ουκ άνευ. Αν η Ευρωλίγκα ζητάει νέους επενδυτές δεν μπορεί το μπάσκετ στην Ευρώπη να είναι διαιρεμένο και να γίνονται αγώνες για το τίποτα.

Κι αν φυσικά ισχύει ένα σενάριο που αναπτύσσεται τελευταία για το απώτερο μέλλον και θέλει το ΝΒΑ να ασχολείται με την Ευρώπη, στα πρότυπα της νεοσύστατης Basketball African League βασική προϋπόθεση είναι και η συμμετοχή-συνεργασία, πείτε το όπως θέλετε, της FIBA όπως συνέβη στην αφρικάνικη Ήπειρο. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν θα δημιουργηθεί κάποια διαφορετική λίγκα, καθώς η Euroleague έχει μια ξεχωριστή δυναμική σε αγωνιστικό επίπεδο.

Υπάρχει και το σενάριο της αυτόνομης (χωρίς αμερικάνικα κεφάλαια) ανάπτυξης της Euroleague σε συνεννόηση με την διεθνή ομοσπονδία για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και την αύξηση των εσόδων από τηλεοπτικά, κεντρικούς σπόνσορες κλπ, αλλά σε τελείως διαφορετική κλίμακα, με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα συνεχιστεί η πολιτική των τελευταίων ετών με τους εκπροσώπους των σωματείων να πηγαίνουν στις συνελεύσεις, να λέει ο καθένας τα δικά του αλλά στο τέλος να συμφωνούν με τη γνώμη του Μπερτομέου. Είναι οριστική η απόφαση να γυρίσει σελίδα

Η απομάκρυνση Μπερτομέου
Είναι γνωστό ότι τους τελευταίους μήνες η Euroleague προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την προσωποπαγή πολιτική του Τζόρντι Μπερτομέου ανθρώπου που μετατάπηκε μέσα στα 21 χρόνια της διοργάνωσης σε απόλυτο αφεντικό της. Οι διάφορες επιτροπές οι οποίες συστάθηκαν, οι συζητήσεις χωρίς τον Καταλανό δικηγόρο παρόντα, σηματοδότησαν την αρχή μιας νέας εποχής η οποία δεν θα συμπεριλαμβάνει το όνομά του.

Ταυτόχρονα ξεκίνησαν και εκτεταμένοι οικονομικοί έλεγχοι καθώς οι μέτοχοι, τα ίδια τα κλαμπ δηλαδή, θέλησαν να βρουν όλη τη διαδρομή των χρημάτων αναζητώντας ίσως και τις αιτίες των όχι και τόσο γεμάτων ταμείων τους (πλην της πιο προφανούς, τον Covid-19).

Μπορεί ακούγεται περίεργο και πρωτόγνωρο, αυτή είναι όμως η πραγματικότητα, πλέον, στην Ευρωλίγκα και ήδη ο πολυπράγμων Μπερτομέου συνειδητοποίησε ότι το καλοκαίρι πρέπει να βγει οριστικά από το προσκήνιο. Δεν το περίμενε και σίγουρα δεν το θέλει.

Η απόφαση της συνέλευσης των μετόχων δεν ανακοινώθηκε, είναι όμως κοινό μυστικό ότι τις αποφάσεις πλέον τις λαμβάνουν οι ίδιοι οι μέτοχοι, κατα πλειοψηφία, ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες για την αντικατάσταση του Τζόρντι. Λέγεται, μάλιστα, ότι σύντομα θα προταθεί και κάποιος παράγοντας που ήδη έχει ενημερωθεί και διάκειται θετικά στην τοποθέτηση του σε μια τόσο νευραλγική θέση όπως είναι ο CEO της Euroleague.

Ποιός πιστεύει, όμως, ότι ένας άνθρωπος που για 21 χρόνια λαμβάνει τις πιο σημαντικές αποφάσεις για την κορυφαία διοργάνωση μπάσκετ στην Ευρώπη θα αφήσει έτσι εύκολα τη θέση του; Είναι προφανές ότι και ο Μπερτομέου σε αυτή την άτυπη μάχη εξουσίας που γίνεται στην Βαρκελώνη (αλλά και στις έδρες των 13 μετόχων) θα πετάξει όλα τα όπλα στο τραπέζι.

Πρώτα απ' όλα έχει την υποστήριξη των ισπανικών ομάδων, εξ ου και η διοχέτευση στον Τύπο της Ισπανίας ότι Μακάμπι, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός επιθυμούν την επιστροφή στην FIBA. Θα υπάρξουν κι άλλα τέτοια χτυπήματα κάτω από τη μέση, αν και κανείς δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει την ενότητα των μετόχων, που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να διαρρηγνύεται. Μπορεί δηλαδή τα ισπανικά κλαμπ να μην έχουν πρόβλημα με τον Μπερτομέου, δεν πρόκειται, ωστόσο, να πουν όχι στην απομάκρυνσή του.

Ο Τζόρντι, όμως, έβρισκε όλα αυτά τα χρόνια τον τρόπο να χειραγωγεί τα κλαμπ και στο τέλος να επιβάλλει τον δικό του νόμο. Βέβαια, σε αυτή τη διαδρομή αποψίλωσε την Ευρωλίγκα από τα πιο ικανά της στελέχη, ώστε να παίρνει σχεδόν μόνος τις αποφάσεις, χωρίς ουσιαστικό αντίλογο. Τώρα, όμως, που βρίσκει μπροστά του την πλειοψηφία των μετόχων-ομάδων, μοιάζει πολύ δύσκολο να μην ακολουθήσει τον δρόμο προς την έξοδο.

Έτσι κι αλλιώς έχει πολύ ενδιαφέρον το όλο σκηνικό από δω και πέρα, αφού θα' ναι η πρώτη φορά που η Euroleague θα αλλάξει "κεντρικό πρωταγωνιστή" σε διοικητικό επίπεδο. Το πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο, σκεφτείτε ότι πέρασαν 21 ολόκληρα χρόνια για να τεθεί στην πραγματικότητα θέμα αλλαγής.