Ζιντάν για την κουτουλιά... "δεν ήταν το σωστό τέλος"

Ο Ζινεντίν Ζιντάν παραχώρησε μια εκτενή συνέντευξη στη L'Équipe με αφορμή τα 50ά του γενέθλια και μίλησε για το μέλλον του και τις νέες προκλήσεις. Ερωτηθείς για το αν θα προπονούσε μια μέρα την Παρί Σεν Ζερμέν, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο. 

«Ποτέ μη λές ποτέ», ήταν η πρώτη ατάκα του «Ζιζού» όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα να αναλάβει τον πάγκο της Παρί. «Όταν ήμουν παίκτης μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε σχεδόν όλα τα κλαμπ. Ως προπονητής δεν υπάρχουν 50 σύλλογοι που μπορώ να πάω. Υπάρχουν 2-3 πιθανότητες. Αν γυρίσω πίσω στον πάγκο κάποιου συλλόγου θα είναι για να κερδίσω. Το λέω με ταπεινότητα. Γι'αυτό δεν πάω πουθενά», δήλωσε ο Ζινεντίν Ζιντάν στην L'Equipe όπου παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη με αφορμή τον... μισό αιώνα ζωής.

Τελικά, ο πρώην προπονητής της Ρεάλ αποφάσισε να περιμένει την εθνική Γαλλίας, η προπονητική θέση της οποίας μπορεί να μείνει κενή μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Σε συνέντευξή του αυτή την Τρίτη στη Le Parisien, ο Αλ Κελαϊφί ανέφερε ότι δεν είχαν επικοινωνήσει ποτέ με τον Ζιζού, αλλά τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης έχουν αντίθετη άποψη, γνωστοποιώντας εδώ και καιρό τις επαφές του προέδρου της Παρί και του Μαρσεγιέζουν προπονητή.

Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο ο Ζιντάν αναφέρθηκε στην μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης ως παίκτης: «Είναι περίεργο. Και σε φράγκα, με όλα αυτά τα μηδενικά. Πρέπει να ήταν περίπου 76 εκατ. ευρώ (περίπου 100 εκατ. ευρώ σήμερα σε σταθερό νόμισμα). Ήταν καταπληκτικό. Δεν είχα επιλογή. Έτσι πήγε. Η Γιούβε είχε το δικαίωμα να ζητήσει αυτό που ήθελε. Και η Ρεάλ Μαδρίτης να πληρώσει. Είχα μόλις κλείσει τα 29. Είχα κάποια εμπειρία. Αλλά ήξερα ότι κάτι μου έλειπε, να παίξω για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κάποια στιγμή χρειάστηκα αυτή την επιλογή για να τονώσω την καριέρα μου. Ήταν πέντε χρόνια στη Γιούβε, είχα κερδίσει τα πάντα εκτός από το Champions League. Το χάσαμε δύο φορές (1-3 από την Μπορούσια Ντόρτμουντ το 1997 και 0-1 από τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1998). Χρειαζόμουν αυτή την αναγέννηση, αυτή τη νέα πρόκληση».

Η πρώτη του συνάντηση με τον Φλορεντίνο Πέρεθ: «Φυσικά και θυμάμαι. Ήταν στο Μονακό. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, όλα έγιναν εκεί. Δεν υπήρξε δεύτερη ή τρίτη συνάντηση για να γίνουν τα πράγματα. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ είναι ένας άνθρωπος που δεν αστειεύεται. Όταν λέει «ας το κάνουμε», το κάνει. Έχω μάλιστα ένα ανέκδοτο που με κάνει να γελάω μέχρι σήμερα. Ήμασταν σε ένα μεγάλο τραπέζι στο Μονακό για ένα εορταστικό δείπνο. Δεν ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Με προσκάλεσαν να πάρω ένα βραβείο. Μου έδωσε μια χαρτοπετσέτα. Μέσα έγραφε: «Θες να έρθεις;» Και του απάντησα σε μια χαρτοπετσέτα: «Ναι». Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί απάντησα στα αγγλικά. Θα μπορούσα να βάλω «oui», αφού μιλάει γαλλικά, ή «si» στα ισπανικά, αλλά έβαλα «yes»... Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Πέντε χρόνια. Αυτός είναι ο αριθμός μου. Με ακολούθησε».

Γιατί διάλεξε το «5» στη Μαδρίτη: «Πέντε χρόνια στη Γιούβε, πέντε στη Ρεάλ... Αν μια μέρα κοιτάξει κάποιος τη θέση του νούμερου 5 στη ζωή μου, ας σκάψει, υπάρχουν απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα, συμμετείχα σε πέντε νίκες Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης: μία ως παίκτης (2002), μία άλλη ως βοηθός του Κάρλο (Αντσελότι, το 2014) και τρεις ως προπονητής (2016, 2017, 2018).

Ακόμα και στην οικογενειακή μου ζωή, επανέρχεται. Όταν πηγαίνω σε ένα ξενοδοχείο, όταν είμαι στον πέμπτο όροφο, κερδίζω το παιχνίδι. Στο 99%! Υπάρχουν ιδιαίτερα πράγματα. Στη Μαδρίτη, ο Πέρεθ μου είπε όταν υπέγραψα: «Στην ομάδα μου, οι αριθμοί πηγαίνουν από το 1 στο 11. Δεν υπάρχουν 35 ή 40 στις φανέλες. Και συνεχίζει: «Το μόνο που είναι ελεύθερο είναι το νούμερο 5. Απάντησα: «Κανένα πρόβλημα, θα το πάρω αμέσως. Αυτό το 5 μου έδωσε πολλά».

Το γκολ στη Γλασκώβη κόντρα στη Λεβερκούζεν: «Το πιο όμορφο, δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Ετσι νομίζω. Αλλά ένα από τα πιο σημαντικά, ναι. Το χρειαζόμουν για να κερδίσω το πρώτο μου Champions League. Χρειαζόταν επίσης να είμαι καθοριστικός με τη Ρεαλ Μαδρίτης σε έναν σπουδαίο τελικό. Το είχα κάνει με τη Γαλλία, με τη Γιουβέντους για άλλα τρόπαια, έπρεπε να σκοράρω με τη Ρεάλ στην πρώτη μου σεζόν. Όταν το έκανα, ήμουν πιο χαλαρός. Ό,τι ακολούθησε ήταν απλώς ένα επιπλέον. Είχα επίσης χάσει τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς πριν κερδίσω αυτόν.

Ένα με την Μπορντό στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (0-2, 1-3 κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου το 1996) και τα δύο μου στο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Γιούβε. Αυτόν τον τέταρτο τελικό, δεν μπορούσα να την αφήσω να ξεφύγει».