Να πάρουν οι Βig-4 προπονητή στην Εθνική!

O Αλέξη Σπυρόπουλος γράφει για τον νέο προπονητή της Εθνικής Eλλάδος και την «ελαφρύτητα του κριτηρίου» που αποφασίστηκε το μέλλον του Φαν'τ Σιπ.

Η μεταστροφή από κλίμα επέκτασης σε κλίμα αποπομπής, αποδείχθηκε πως ήταν μισό ημίχρονο δρόμος. Για την ακρίβεια το δεύτερο μισό του δεύτερου ημιχρόνου, Ελλάδα-Κόσοβο. Η απολύτως ακροτελεύτια εντύπωση. Πολύ ελληνικό, για να ξενίζει. Εάν κάτι πράγματι τρομάζει, αυτό είναι η ελαφρύτητα του κριτηρίου. Πριν το τελευταίο ματς, έλα ν' ανανεώσουμε. Μετά το τελευταίο ματς, άσε να το (ξανα)δούμε. Ο Φαν 'τ Σχιπ θέλησε να μη υποβάλει τον εαυτό του και τη δουλειά του, στη βάσανο μιας τόσο ευκαιριακής αξιολόγησης. Βιάστηκε να το τελειώσει, προτού εξαντληθεί το ύστατο περιθώριο να συνεχίσει.

Συνολικά αναδίδεται όση σοβαρότητα διακρίνει κανείς, πάντα εστιάζοντας στο ελαφρύ κριτήριο, συνήθως στη SL2 και στη Γ' Εθνική. Δεν είμαι πεπεισμένος πως η ομοσπονδία, στο να διοικήσει μία ποδοσφαιρική ομάδα, ευρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από το μέσο επίπεδο SL2 και Γ' Εθνικής. Τα φόντα των ανθρώπων, αυτά είναι. Αλλά η ποδοσφαιρική ομάδα-Εθνική δεν είναι, με όλο τον σεβασμό, ούτε Ολυμπιακός Βόλου ούτε Φωστήρας. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο περιβάλλον λειτουργίας στο οποίο απέτυχε παταγωδώς να βρει άκρη, κι έψαχνε οδό διαφυγής από τις πρώτες μέρες στη δουλειά κιόλας, ο Ζαγοράκης. Ο Ζαγοράκης ο οποίος, σημειωτέον, δεν ήθελε τον Φαν 'τ Σχιπ προπονητή...

Ετερον εκάτερον, όμως. Ασχέτως με τη σεβαστή γνώμη του καθενός για το αν ο Ολλανδός θα ωφελούσε να προχωρήσει ή θα ήταν προτιμότερο να τον σταματήσουμε, εδώ το πρόβλημα είναι η κρυστάλλινη καθαρότητα των διαδικασιών. Η βελούδινη λειτουργία των δομών. Ο σεβασμός του οργανογράμματος. Γνώμη, δικαιούνται όλοι. Η εισήγηση ωστόσο, είναι δουλειά των διευθυντών. Για να είναι μετά, και ευθύνη των διευθυντών. Του Κώστα Κωνσταντινίδη και του Τάκη Φύσσα.

Η τάση στους διευθυντές, έγερνε προς την υπό όρους ανανέωση. Μία αληθινή "χρυσή τομή". Ο,τι πιο πρόσφορο στη συγκεκριμένη συγκυρία, για να συνειδητοποιήσει ο προπονητής πως, ναι μεν είναι αποδεκτός επειδή τα καλά ζυγίζουν πιο πολύ από τα στραβά, όμως δεν παίρνει λευκή επιταγή και στο εξής κρίνεται κατά κόρον, για να μη πω μόνον, από το αποτέλεσμα. Συνεχίζουμε, αλλά εάν προβιβαστούμε στη Β' Εθνική της Ευρώπης (δηλαδή στη δεύτερη, από την τρίτη, κατηγορία του Nations League) τότε θα προχωρήσουμε μαζί και στα προκριματικά του EURO 2024.

Δεν θα γίνει, εν τέλει, έτσι. Ο Φαν 'τ Σχιπ διαισθάνθηκε στην ατμόσφαιρα τη μεταστροφή και έτρεξε να προλάβει. Πλέον, εάν η τάξη στις διαδικασίες δεν έχει ντε φάκτο ακυρωθεί, η (επόμενη) δουλειά των διευθυντών προκύπτει πως είναι να σχηματίσουν τη λίστα των υποψηφίων, να τους ιεραρχήσουν και να προτείνουν. Το ακόμη πιο σημαντικό δε, να συμμετέχουν στη διαδικασία μονάχα όσοι προβλέπεται. Οι άλλοι, ας μιλάνε κι ας λένε ό,τι θέλουν. Απέξω. Το τελευταίο που με αγχώνει για να 'μαι ειλικρινής, είναι...μη δε βρούμε προπονητή!

Βρήκε η Αρμενία, τον Χοακίν Καπαρός. Βρήκε η Αλβανία, τον Εντοάρντο Ρέια. Βρήκε το Αζερμπαϊτζάν, τον Τζάνι Ντε Μπιάζι. Βρήκε η Γεωργία, τον Σανιόλ. Η Τουρκία, πήρε τον Στέφαν Κουντς. Το Κόσοβο είχε για καιρό, τον Σαλάντ. Ενα, θα βρούμε κι εμείς! Για προπονητή με αξιοπρεπές cv ο οποίος συμβαίνει να είναι καιρό εκτός mainstream, η Ελλάδα είναι μια ρεαλιστική ευκαιρία επιστροφής. Διότι οι επόμενοι στόχοι, είναι εφικτοί. Επίσης δεν βλέπω κανένα λόγο, γιατί να μη μείνει ανοιχτό το παράθυρο και σε Ελληνα προπονητή. Πώς αυτή τη στιγμή, οκτώ στις δεκατέσσερις ομάδες Σούπερ Λιγκ έχουν Ελληνα προπονητή;

Πριν τον διάδοχο του Φαν 'τ Σχιπ φυσικά, προηγείται το να βρούμε και να συμφωνήσουμε τι θέλουμε και τι θα ζητήσουμε από τον άνθρωπο. Ποια είναι η κεντρική ιδέα, σε ποδόσφαιρο. Θέλουμε να το πάμε στον δρόμο που έδειξε ο Φαν 'τ Σχιπ με έμφαση στο ποδόσφαιρο κατοχής; Θέλουμε να το πάρουμε αλλιώς και να πάμε σε μια λογική π.χ. Μπόλονι στον περσινό Παναθηναϊκό; Προϋποτίθεται να έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε ώστε, έπειτα, να βρούμε τον συμβατό με αυτό που θέλουμε. Ο καλύτερος, θα είναι ο καταλληλότερος.

Επειδή ο προπονητής αλλάζει μεν, αλλά το γκρουπ των ποδοσφαιριστών δεν μπορεί να αλλάξει, το πιο έξυπνο που έχουμε να κάνουμε είναι...να μη σοκάρουμε το γκρουπ. Απεναντίας να δουν οι ποδοσφαιριστές και στον επόμενο προπονητή, την εγγύηση ότι θα εξακολουθήσουν να δουλεύουν επάνω στις αρχές στις οποίες ήδη δούλεψαν, και γούσταραν, τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια. Εκείνο που αγχώνει, είναι ποιος θα χαράξει στρατηγική και θα αποφασίσει για όλα αυτά. Στα κλαμπ, είναι εμφανές ποιος το κάνει. Στην ομοσπονδία, είναι αρκετά δυσδιάκριτο.

Μια ιδέα είναι, να γίνει όπως με την πρόσληψη του Κλάτενμπεργκ. Να περάσει ο περί ου, από interview. Και μετά να ψηφίσουν, οι big-4. Εάν οι big-4, εκτός από το να ευλογήσουν τον επόμενο προπονητή, τσοντάρουν και το κατιτίς τους στο οικονομικό σκέλος της πρόσληψής του, ακόμη καλύτερα...