"Δεν ζήσαμε την Αμμόχωστο αλλά δίνουμε και τη ζωή μας"

Με αφορμή τα γενέθλια της Ανόρθωση, το τμήμα Esports του συλλόγου ετοίμασε ένα πολύ όμορφο σημείωμα...

Ανόρθωσις Αμμοχώστου 1911 – 112 χρόνια ιστορίας

Έφτασε και φέτος τούτη η λαμπρή μέρα, η γενέθλια μέρα της πιο μεγάλης ιδέας που γεννήθηκε σ’αυτή την πολύπαθη νήσο. Τα 112 χρόνια ιστορίας, είναι απλά μια στάση προς την αιωνιότητα. Η Ανόρθωσις μέσω του Αναγνωστηρίου που ιδρύθηκε την 30στη Ιανουαρίου το 1911 από τον Νικόλαο Καταλανό και μια δράκα φίλων του, έμελλε να εξελιχτεί το προπύργιο της ελληνικής ιστορίας, της αγνής και καθαρής ιδεολογίας των νέων, αλλά και ο φάρος για τον απανταχού ελληνισμό της Κύπρου.

Από το 1911, η Ανόρθωσις ήταν, είναι και θα είναι υπόχρεα να πράττει ως μπροστάρης για τη διαπαιδαγώγηση των μελών της, τη χάραξη της ιστορίας του τόπου αλλά μέχρι και την επιστροφή, να ενεργεί ωσάν να είναι η Αμμόχωστος. Ανόρθωσις δεν είναι ούτε τίτλοι, ούτε επιτυχίες, Ανόρθωσις είναι ιστορία, οικογένεια, Αμμόχωστος. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά, βλέποντας παιδάκια να φορούν ένα μπλε μπλουζάκι, ένα κασκόλ που έχει ζωγραφισμένη πάνω την αιώνια πόλη, την πόλη της Αμμοχώστου. Το μεγαλείο της Ανορθώσεως μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί, κρυφακούγοντας τον κάθε παππού, την κάθε γιαγιά, να εξιστορεί στα παιδιά και στα εγγόνια του τις θύμισες από το ΓΣΕ, τη γιορτή του πορτοκαλιού στην Αμμόχωστο, τις παραλίες, τις γειτονιές της πόλης, το Λύκειο Ελληνίδων αλλά και τόσα άλλα. Όταν φτάσει χρονικά το ημερολόγιο στο 1955-59, τότε θα αλλάξει η ροή της κουβέντας, θα σοβαρέψει η φωνή και πάντα σε πιο χαμηλό τόνο θα σου περιγράψουν το οίκημα την Ανορθώσεως, θα σου πουν με περηφάνια για τον Γρηγόρη Αυξεντίου, που ξεκινούσε από τη Λύση να έρθει στο γήπεδο, θα σου πουν για τον Αντώνη τον Παπαδόπουλο, το Μάτση αλλά και τόσους άλλους. Σίγουρα η συζήτηση θα οδηγηθεί στο οίκημα της Ανορθώσεως που ‘πακτωμένο’ όπως είπαν οι Εγγλέζοι, έπρεπε να ανατιναχτεί. Τότε θα μάθεις για τον Αναστάσιο Οικονομίδη και το προφητικό «Πλανάστε, το πνεύμα της Ανορθώσεως δεν πτοάται, δεν καταστρέφεται, και η ωραία μας Ανόρθωσις, ως Φοίνιξ που είναι και το έμβλημα της, ΑΕΝΑΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΑΤΑΙ, δια να συνεχίσει την μακράν και ιστορικήν πορεία της».

Με δάκρυα στα μάτια, η συζήτηση θα σε οδηγήσει από την οδό Ερμού, στα ακίνητα Σαβεριάδη στην οδό Δημοκρατίας, και το ημερολόγιο θα γράψει 1965. Ήταν η χρονιά της μετάβασης από την οδό Δημοκρατίας, στη Λεωφόρο Ευαγόρου αριθμός 95. Το καλλιμάρμαρο οίκημα της Ανορθώσεως έγινε πραγματικότητα, ένα στολίδι για την πόλη της Αμμοχώστου, ένα οίκημα αντάξιο της ιστορίας του Συλλόγου. Τα δάκρυα συγκίνησης, θα αντικατασταθούν με δάκρυα λύπης όταν γρήγορα γρήγορα θα μεταφερθούμε στο 1974. Η εισβολή που άφησε πίσω της νεκρούς, τραυματίες, πρόσφυγες, και μια πόλη, μια πόλη φάντασμα, μόνη της, να περιμένει καρτερικά. Θα γυρίσουμε, θα έρθει η μέρα της επιστροφής. Αυτό θα ακουστεί και θα υπάρχει μια φλόγα στο βλέμμα, η ελπίδα αλλά και ο πόθος της επιστροφής είναι αναμμένα στην ψυχή του κάθε Αμμοχωστιανού.

Μετά το χαμόγελο θα επιστρέψει, εξιστορώντας τα ταξίδια που έκαναν από όλη την Κύπρο, για να βρεθούν την Κυριακή στα τσιμέντα, να υποστηρίξουν την Ανόρθωση, που έφερε την σπίθα από την Αμμόχωστο. Οι κερκίδες λοιπόν, έγιναν το κέντρο συγκέντρωσης των προσφύγων, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι και γείτονες, περίμεναν την Κυριακή να δουν ο ένας τον άλλο. Προφύλαξαν την Ανόρθωση ως κόρη οφθαλμού, γι’αυτό και η Ανόρθωση είναι καταδικασμένη να είναι πάντα πρώτη. Μετά θα μπει στη συζήτηση ο πατέρας και θα ξεκινήσει να μαθαίνει στο παιδί για το πως ταξίδευαν από το ένα γήπεδο στο άλλο για να γνωρίσουν συγγενείς, να δουν φίλους και να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα. Θα πει για το πρώτο μας τρόπαιο στην προσφυγιά, για τον πρώτο αγώνα στην προσωρινή μας έδρα, το Αντώνης Παπαδόπουλος, θα πει μετά για τα πρωταθλήματα, τους τίτλους, τις επιτυχίες στην Ευρώπη αλλά και τόσα άλλα. Τότε όμως θα πάρει το λόγο στα χέρια του το εγγόνι, η τρίτη γενιά. Τότε είναι η ώρα που τα δάκρυα περηφάνιας θα αντικαταστήσουν όλα τα προηγούμενα συναισθήματα.

Ο παππούς θα αγκαλιάσει τον πατέρα και αμίλητοι θα ακούν με περηφάνεια τα ακόλουθα: « Παππού, πατέρα, σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ. Όχι μόνο γιατί με κάνατε Ανόρθωση, όχι γιατί με κάνατε Αμμοχωστιανό αλλά περισσότερο γιατί μας φέρατε την Ανόρθωση από την Αμμόχωστο. Για μας Ανόρθωσις είναι κάτι που εσείς δε θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε. Όπως εμείς δεν ζήσαμε Αμμόχωστο για να θυμόμαστε τις ιστορίες που μεγαλώσαμε ακούγοντας τες, έτσι κι εσείς δεν έχετε την εικόνα του τι είναι για εμάς Αμμόχωστος.

Εμείς, ούτε ζήσαμε αλλά ούτε και είδαμε την Αμμόχωστο. Είμαστε όμως Αμμοχωστιανοί, δηλώνουμε, νοιώθουμε και περηφανευόμαστε ότι είμαστε από την Αμμόχωστο. Εμείς, χωρίς να έχουμε, χωρίς να ξέρουμε, χωρίς να ζήσουμε, νοιώθουμε με τον πιο έντονο τρόπο, ότι μπορούμε να δώσουμε και τη ζωή μας για την πόλη μας. Ανόρθωση για μας δεν είναι ούτε οι τίτλοι, ούτε οι επιτυχίες. Ανόρθωση για εμάς είναι ιστορία, είναι περηφάνια, είναι τρόπος ζωής. Σίγουρα, η Ανόρθωση είναι καταδικασμένη να πρωτοπορεί, να χαράζει δρόμους, και να είναι πάντα πρώτη. Πρώτη στον αγώνα της επιστροφής, πρώτη στους εθνικούς αγώνες, πρώτη, πάντα πρώτη.

Η Ανόρθωση για μας είναι φάρος επιστροφής, ελπίδα για τη γνωριμία μας με την Βασιλεύουσα που περιμένει καρτερικά να μας γνωρίσει και να ξέρετε, τα καταφέρατε, η Ανόρθωσις έχει γερά θεμέλια, καταφέρατε να μας την φέρετε ζωντανή από την Αμμόχωστο, και υποσχόμαστε ότι θα την κρατήσουμε, δυνατή, αγνή, και πρώτη, μέχρι και τη μέρα της επιστροφής, γιατί Ανόρθωσις σημαίνει ιστορία, σημαίνει προσφυγιά. Γιατί Ανόρθωσις είναι η Αμμόχωστος»

Γι’αυτά λοιπόν και άλλα πολλά, για 1911 λόγους, χρόνια σου πολλά Μεγάλη μας Κυρία, χρόνια σου πολλά..