Εθνική Κύπρου: O «κύκνος» που άφησαν… ασχημόπαπο

Εθνική Κύπρου: O «κύκνος» που άφησαν… ασχημόπαπο

Ο συνάδελφος Χάρης Μιλτιάδους αρθρογραφεί για την Εθνική μας ομάδα. Στο άρθρο επισημαίνει παραλείψεις και αστοχίες και εισηγείται τρόπους βελτίωσης αναφορικά με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Η μεγαλύτερη αποτυχία των ανθρώπων, των λαών είναι η συγκατάβαση και η αποδοχή καταστάσεων οι οποίες μοιάζουν αναλλοίωτες, συχνά στηριζόμενοι σε λάθη του παρελθόντος τα οποία μας οδηγούν στην ύψωση λευκής σημαίας. Αυτό δεν αποτελεί μόνο ιδέα του υποφαινόμενου καθώς μπορείτε να το συναντήσετε και στα γραφόμενα του Νίκου Καζαντζάκη. «Η εγκατάλειψη δεν σε κάνει νικητή, η ονειροβασία σε καθιστά τεμπέλη, μόνο τα έργα χορταίνουν τη ψυχή του ανθρώπου». 

Ξεκινώ με αυτόν τον τρόπο για να θέσω επί τάπητος τη διαπίστωση, ότι η ιδιοσυγκρασία μας είναι ένας απαστράπτων καθρέφτης, του οποίου η αντανάκλαση φεγγοβολεί και στο ποδόσφαιρο της χώρας μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Εθνική ομάδα, η οποία αποτελεί την βάση και τη ταυτότητα του ποδοσφαίρου μας.

Έχουμε σχεδόν εγκαταλείψει την προσπάθεια για να πετύχουμε τον μεγάλο στόχο πρόκρισης στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης, επαναπαυόμενοι πλήρως στις παροδικές διασυλλογικές ευρωπαϊκές επιτυχίες, που σαφώς δεν υποτιμώ και δεν υποβιβάζω, παραγνωρίζοντας όμως την χαώδη διαφορά των δύο και τον βαθμό δυσκολίας. Ποδοσφαιρικά θαύματα συμβαίνουν καθημερινώς, από πεισματάρηδες «Δαυίδ» που γκρεμίζουν υπεροπτικούς και απροετοίμαστους «Γολιάθ».

Φυσιολογικό κρίνω να μην τους δίνουμε την σημασία που τους αναλογεί καθώς ζούμε στον δικό μας «ζαχαρένιο» μικρόκοσμο. Γράφοντας για υπερβάσεις, μπορούν να σας τα διατυπώσουν καλύτερα οι Μάρις Βερπακόφσκις (Λετονία), Ντουάιτ Γιορκ (Τρινιντάντ και Τομπάγκο), Γκίλφι Σίγκουρντσον (Ισλανδία), Φελίπε Μπαλόι (Παναμάς). Ποδοσφαιρικοί ήρωες, από χώρες πανομοιότυπου μεγέθους με την Κύπρο. Αξίζει να σημειώσω πως η μέρα που ο Παναμάς προκρίθηκε στο Μουντιάλ του 2018, ανακηρύχθηκε επίσημα ως αργία από την Κυβέρνηση των «Λος Καναλέρος», ενώ η πρόκριση των Ισλανδών στο Γιούρο 2016 σηματοδότησε και την παρουσία στα γήπεδα της Γαλλίας του 1/8 του πληθυσμού της Σκανδιναβικής χώρας.  

δσδσ

Τα όνειρα φίλες και φίλοι αναγνώστες, μένουν όνειρα όταν δεν κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να τα υλοποιήσουμε. Καμιά σοβαρή προσπάθεια δεν καρποφορεί τουλάχιστον υπό μορφή μελλοντικής παρακαταθήκης, εάν δεν προχωρήσουμε σε ρηξικέλευθες τομές και σε μη δημοφιλείς αποφάσεις που θα δυσαρεστήσουν την πλειονότητα. Στο ταξίδι για την δική μας Ιθάκη (Γιούρο) και κάθε Ιθάκη θα βρούμε φουρτούνες, θα χρειαστεί να επιδείξουμε γενναιότητα (στις αποφάσεις) και το σημαντικότερο θα πρέπει να βγούμε σοφότεροι αν δεν φτάσουμε στον προορισμό μας. Κάπως έτσι, παίρνω την καλύτερη πάσα από τον εαυτό μου για να σας εντάξω στην ανάλυση των παραλείψεων, των σημείων που υστερούμε και πως χρειάζεται να κινηθούμε προκειμένου να βελτιώσουμε τις αδυναμίες μας, παρέχοντας στους εαυτούς μας όλα τα απαραίτητα εφόδια για την υπέρβαση.

Τα βαρίδια στην οργανωτική δομή

Τι είναι η ΚΟΠ; Μια ερώτηση που αν και τόσο εύκολη να απαντηθεί, συστηματικά ξεχνάμε να ορίσουμε αυτή τη πραγματικότητα, η οποία είναι απόλυτα συνυφασμένη με τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου σώματος. Η ΚΟΠ είναι τα σωματεία και οι αποφάσεις που λαμβάνονται γίνονται με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον τους. Λογικό, όμως ως επί το πλείστον οι αποφάσεις έχουν οικονομοικοκεντρικό χαρακτήρα και παραγκωνίζονται πλήρως επουσιώδεις πυλώνες ανάπτυξης του ποδοσφαίρου μας. 

δφρεγγγ

Η συζήτηση με θέμα πρόστιμα και πριμοδότηση για χρησιμοποίηση Κύπριων ποδοσφαιριστών πέρασε μέσα από χίλια μύρια κύματα για να σημειώσουμε εν τέλει πρόοδο το 2021. Οι ευθύνες βαραίνουν ξεκάθαρα τους μεγάλους συλλόγους για την ετεροχρονισμένα εκτεταμένη ποσοτική και ποιοτική χρησιμοποίηση, οι οποίοι λαμβάνοντας εδώ και μια δεκαπενταετία μέρος στη διαδικασία του μπρα-ντε-φερ ξένων ποδοσφαιριστών, συνειδητοποίησαν ότι με αυτό τον τρόπο μπορούν να εξασφαλίσουν την άνετη τους μακροημέρευση-επιβίωση και αναπάντεχα έσοδα από πιθανή πώληση ποδοσφαιριστή.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ΚΟΠ, πέντε ομάδες μη παραδοσιακές στην πρώτη εξάδα έδωσαν πέραν των έξι χιλιάδων λεπτών συμμετοχής σε ντόπιους παίκτες, με τον αριθμό να καταδεικνύει ότι οι συγκεκριμένοι σύλλογοι χρησιμοποιούν τουλάχιστον τέσσερις Κύπριους ποδοσφαιριστές ανά αγώνα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόμουν συνήγορος της γραμμής των 14ων ομάδων , ωστόσο η συγκεκριμένη δομή θα πρέπει να μονιμοποιηθεί για να εκπέμπει αξιοπιστία και κύρος. Η πυξ-λαξ αλλαγή κάθε μερικούς μήνες ωθεί και την κοινή γνώμη σε σεναριολογία συνομωσιών. Όπως φάνηκε, με το πάντρεμα 14ων ομάδων και πριμοδότησης οι μη παραδοσιακές ομάδες της πρώτης εξάδας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία και ανησυχία για να εμπιστευτούν το ντόπιο στοιχείο και ως εκ τούτου το μέτρο κρίνεται επιτυχημένο εκ του αποτελέσματος. Κατά συνέπεια, λαμβάνει σάρκα και οστά ο επί μέρους στόχος διεύρυνσης της δεξαμενής διαθέσιμων ποδοσφαιριστών για κλήση.

Για να φτάσουμε μέχρι σε αυτό το σημείο δεν ήταν καθόλου εύκολο. Διατηρώ τις αμφιβολίες μου κατά πόσον θα παραμείνουμε σε αυτά τα υψηλά ποσοστά. Προκειμένου να εξασφαλιστεί και η ευημερία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, θα έπρεπε να υπάρξει διάκριση εξουσιών στην ΚΟΠ και όταν αναφερόμαστε σε επιτροπή Εθνική ομάδας, οφείλει να είναι κρυστάλλινη, να βλέπει την Εθνική ως προτεραιότητα και να ασκεί ανοιχτή αντιπολίτευση στα σωματεία. Δυστυχώς δεν είμαστε η χώρα που μπορούμε με σύνεση και συλλογικότητα να χωρέσουμε δύο καρπούζια σε μία μασχάλη. Όσο οι επιδιώξεις των δύο συμπορεύονται, τόσο ζημιογόνες θα είναι οι συνέπειες για την Εθνική μας ομάδα.

Όσον αφορά την υιοθέτηση πλάνων από Εθνικές του εξωτερικού αυτό δεν πρέπει να γίνεται α-λα καρτ, ούτε και με επιδερμικές προσεγγίσεις. Απτό παράδειγμα, η πρόσληψη του Γιόχαν Βάλεμ, από την οποία φυσικά και δεν προκύπτει ότι ο Βέλγος Τεχνικός θα έφερνε την άνοιξη. Στην πατρίδα του για να παράγει παίκτες παγκόσμιας κλάσης, του γέμισαν τη φαρέτρα με όλα τα αναγκαία όπλα. Έγινε συμφωνία κυρίων από τις ομάδες για χρησιμοποίηση έξι βέλγων, αντικίνητρα στις ομάδες β’ κατηγορίας για να κλείσει το αγωνιστικό χάσμα από την κορυφαία τους λίγκα και να μην εξαναγκάζονται σε διαρκές ράβε-ξύλωνε για να το πετύχουν, όπως και η πολυσυζητημένη χρησιμοποίηση του 4-3-3 σε όλες τις μικρές εθνικές που σαν Κύπρος δεν διαθέτουμε καν ποδοσφαιρική ταυτότητα και προσωπικότητα για να αποφασίσουμε κάτι παρόμοιο, με θεμελιώδη λόγο ότι δεν ψαχνόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε νέους επιστήμονες στον τομέα του αθλητισμού που πιθανώς να έχουν δουλέψει στο εξωτερικό και να γνωρίζουν πώς να βρουν τη χρυσή τομή για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο.

Ποιοι είμαστε και τι ζητούμε;

Ζώντας σε μια κοινωνία που πάσχει από κρίση ταυτότητας, γεγονός που έχει ρίξει την αυτοπεποίθηση των πολιτών στο ναδίρ, το ποδοσφαιρικό κομμάτι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Αδιαμφισβήτητα, ελάχιστοι προπονητές έχουν πετύχει να αντλήσουν το πάθος, τη τόλμη και την καταρρακωμένη αυτοεκτίμηση από τους ποδοσφαιριστές μας. Ιδιαίτερα, όσον αφορά την νέα γενιά ποδοσφαιριστών, η οποία βάλλεται διαρκώς καθημερινά ότι είναι ανεπαρκής σε ταλέντο. 

Μας λείπει το ταλέντο;

σγςεε

Αν το ταλέντο ήταν στοιχείο στον περιοδικό πίνακα (χημείας) αναντίλεκτα θα υπήρχαν αρκετοί που θα υποστήριζαν πως το Κυπριακό γενετικό υλικό αγνοεί την ύπαρξή του. Βέβαια, θα’ ταν μία τρελή και ανεδαφική εκτίμηση, εάν ανασύρουμε στη μνήμη μας ποδοσφαιριστές όπως ο Μιχάλης Κωνσταντίνου και ο Γιάννης Οκκάς. 

Κορυφαίοι θρύλοι της παγκόσμιας αθλητικής κοινότητας απορρίπτουν την έννοια ταλέντο ως την αδιάσειστα πρώτη ύλη για να θέσει κανείς θεμέλια καριέρας.  Μάικλ Τζόρνταν και Γιόχαν Κρόιφ είναι δύο εξ αυτών με τον πρώτο να υποστηρίζει πως γιγαντώθηκε καλαθοσφαιρικά λόγω των πολλών λαθών και των χαμένων σουτ που είχε μέσα από την αγωνιστική τρίβη και με τον δεύτερο να γράφει στο βιβλίου του ότι τίποτα δεν θα θύμιζε τον «Ποδοσφαιρικό Πυθαγόρα» αν δεν ανάλωνε αμέτρητες ώρες στην αλάνα της γειτονιάς του.

Μαζί με τους πιο πάνω στην ίδια συλλογιστική γραμμή βαδίζουν και πολλοί συγγραφείς, αθλητικοί και μη. Το βιβλίο «Queen’s gambit» του Βάλτερ Τράβις που πρόσφατα μεταφέρθηκε και στις κινηματογραφικές πλατφόρμες εξιστορεί τη ζωή και τη σταδιοδρομία της μυθιστορηματικής ηρωίδας, πρωταθλήτριας Μπεθ Χάρμον που κλειδωνόταν με τις ώρες στο υπόγειο για να παίξει σκάκι με τον επιστάτη του ορφανοτροφείου. Άξιο αναφοράς επίσης το βιβλίο του Ολυμπιονίκη στην επιτραπέζια αντισφαίριση, Μάθιου Σιντ, με τίτλο «Ο μύθος του ταλέντου και η δύναμη της εξάσκησης», στο οποίο αναλύει λεπτομερώς πως έλαβαν σάρκα και οστά οι εμβληματικές πορείες των Βόλφγκανγκ-Αμαντέους Μότσαρτ, Ρότζερ Φέντερερ και Τζούντιθ Πόλγκαρ.

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε πως το ταλέντο είναι ναι μεν σημαντικό, όμως η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης αποτελεί κινητήριο εφόδιο για να υπερπηδήσουμε σκοπέλους που φαινομενικά μοιάζουν αξεπέραστοι. Όταν γράφω ανθρώπινη θέληση δύο είναι τα στοιχεία που την πλαισιώνουν, η άνευ όρων συνολική αφοσίωση και οι θυσίες που ορίζουν κάτι τέτοιο. 

Με αυτόν τον τρόπο, παίρνω την ευκαιρία να τονίσω ότι εάν δεν αντιληφθεί ο Κύπριος ποδοσφαιριστής πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά το επάγγελμά του, αλλά είναι αυτό που θα του καθορίσει τον βαθμό ευημερίας του, τότε θα κάνει δύο βήματα μπροστά και τρία βήματα πίσω. Ένας λόγος που πιθανώς ο μέσος ντόπιος ποδοσφαιριστής, να μην γίνεται κοινωνός αυτής της ιδέας, είναι γιατί αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει αισθητά και δεν δημιουργείται έντονα η ανάγκη να ξεφύγει από την δαμόκλειο σπάθη της ολιγάρκειας κινήτρων, που προκύπτει από την σύμπτυξη «μικρής» και «μεσαίας» εισοδηματικής τάξης.  Λαμβάνοντας υπόψη, το συγκεκριμένο καταγεγραμμένο γεγονός (που φυσικά δεν αποτελεί κανόνα), νομοτελειακά οδηγεί τον Κύπριο ποδοσφαιριστή στο κτίσιμο ενός προφίλ που χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια και συμβιβαστικότητα, με στόχο όχι την προσωπική ανέλιξη αλλά την απλή εξεύρεση εργασίας. Ως εκ τούτου, το όνειρο για καριέρα στο εξωτερικό βυθίζεται και θυσιάζεται στον βωμό της επανάπαυσης και της «ασφάλειας» του νησιού μας.

Η νοοτροπία και η αποκωδικοποίηση της ταυτότητας

Πώς οικοδομούνται οι ανταγωνιστικές και οι αξιόπιστες αγωνιστικά εθνικές ομάδες; Απάντηση τόσο απλή που συνάμα όμως αρνούμαστε να δούμε. Οι ποδοσφαιριστές που παίρνουν μεταγραφή για το εξωτερικό δίνουν άλλη υπόσταση σε ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για χίλιους και δύο λόγους και θα τους παραθέσω. Καταρχάς, η έξοδος από τη ζώνη ασφαλείας ενός ποδοσφαιριστή, όπως είναι το εγχώριο πρωτάθλημα είναι συνώνυμο με την πρόοδο καθώς σε ωθεί στην προσαρμογή σε διαφορετικές συνθήκες. Ταυτόχρονά, σου παρέχεται η δυνατότητα να αποκτήσεις νοοτροπία νικητή, εάν θητεύσεις σε ένα κορυφαίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπου κερδίζεις εκείνες τις παραστάσεις που σε κάνουν να κατανοήσεις ανάγλυφα τι θα πει επαγγελματισμός, με όλα όσα συμπεριλαμβάνει. Η συναναστροφή επιπλέον, με σπουδαίους προπονητές σε βοηθάει να αντιληφθείς τα πλεονεκτήματά σου και τα μειονεκτήματά σου και κατ’ επέκταση τη ποδοσφαιρική σου ταυτότητα. Μία ταυτότητα που σαν Εθνική ομάδα δεν έχουμε και ένας από τους λόγους είναι και αυτός. Κανείς δεν γνωρίζει τι παιχνίδι παίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ούτε ποια στοιχεία του επιδιώκει να αξιοποιήσει. Συνεπώς, όταν γίνεται επιλογή προπονητή για τον πάγκο της Εθνικής, αυτό θα πρέπει να αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση πρόσληψης. Ο τεχνικός ηγέτης μιας ομάδας μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με σεφ, ο οποίος για να μαγειρέψει και να παρουσιάσει ένα πιάτο πρέπει να έχει συγκεκριμένα υλικά που απαιτούνται από τη συνταγή. 

δφργρεγ

Στον τομέα νοοτροπίας, συγκαταλέγεται και η προσέγγιση μας προς τους εξής τρεις παράγοντες: τεχνική, φυσική κατάσταση και συμπεριφορά γονέων. Προτρέχουμε να μάθουμε στα παιδιά των ακαδημιών μας τακτική και σκοπιμότητα χωρίς να έχουν καν τις αθλητικές βάσεις. Παράλληλα, τους «θάβουμε» την δημιουργικότητα, τη φαντασία και τη χαρά του παιχνιδιού, παραγνωρίζοντας την προαναφερθείσα πολύ σημαντική πτυχή του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου. Την ίδια ώρα που οι γονείς τρέφουν φρούδες ελπίδες, ότι τα παιδιά τους στο πι και φι θα γίνουν φαινόμενα. Αξίζει να σημειώσω ότι η ομάδα της Πόρτο, η οποία κατέκτησε το 2019 το UEFA Youth League, καθιέρωσε τα σχολεία γονέων όπου λαμβάνουν εκπαίδευση για τη γενική συμπεριφορά τους και αντιμετώπιση προς τους νεαρούς αθλητές. Κινήσεις προς αυτή τη κατεύθυνση, θα στηρίξουν τα μέγιστα τις παιδαγωγικές προσπάθειες που συντείνουν στην διαμόρφωση ορθής νοοτροπίας από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. 

σδγεςεςγγςε

Το θεμελιώδες βαρόμετρο της στελέχωσης

Ξεκινώντας, από τον τεχνικό ηγέτη μιας προδιαγραφόμενης σταχτοπούτας, όπως η Κύπρος, δηλαδή μίας ομάδας χαμηλού βεληνεκούς και προσδοκιών, θα πρέπει το προφίλ του να είναι συγκεκριμένο και να τηρεί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. 

Καταρχάς, ναι μεν αφενός οφείλει να γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις και νοοτροπίες του νησιού, ωστόσο αφετέρου θα πρέπει να είναι διαθέσιμος να φέρει την πραγματική αλλαγή με κάθε κόστος και να πείσει για ρηξικέλευθες αλλαγές που χρειάζονται. Τι σημαίνει αυτό; Δεν θα πειραματίζεται άστοχα, προσπαθώντας λ.χ. να «βαφτίσει» κάποιους ποδοσφαιριστές από επιθετικούς δεξιούς μπακ. Αυτό, όπως έγραψα προϋποθέτει και καλή γνώση των ποδοσφαιρικών πραγματικοτήτων της Κύπρου, χωρίς να πρέπει κατ’ ανάγκην να στριμώχνεται σε καλούπια. Επιπλέον, όταν εντάσσει νέους ηλικιακά ποδοσφαιριστές στην ομάδα, θα χρειαστεί να ισορροπεί την παρουσία τους, πλαισιώνοντας τους με μονάδες, οι οποίες μέσω της εμπειρίας τους θα ενισχύουν τα θετικά στοιχεία που διαθέτουν στο ρεπερτόριο τους αυτοί οι παίκτες. 

Άξιο κατανόησης αποτελεί το γεγονός ότι η Εθνική δεν είναι ούτε ομάδα που κάποιοι άγνωστοι θα μοιραστούν ενενηντάλεπτα, ούτε λειτουργεί διαφορετικά από τις άλλες. Οι ομάδες με Ο κεφαλαίο έχουν ομοιογένεια, δημιουργική συνάφεια και γενικότερα συνεκτικά στοιχεία που θα την καθιστούν εν πρώτοις λειτουργική αμυντικά και ακολούθως αποτελεσματική στο κομμάτι της παραγωγής, κάτι που προφανώς είναι και άρρηκτα συνδεδεμένο με την αξιοποίηση των ισχυρότερων της στοιχείων.

Η Εθνική π.χ. του Άγγελου Αναστασιάδη είχε στα άκρα Χαραλαμπίδη-Αλωνεύτη που διαρκώς ήταν ετοιμοπόλεμοι να «ταΐσουν» τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, με τον τελευταίο να στηρίζεται στον μέγιστο βαθμό από τον επίσης κορυφαίο Γιάννη Οκκά. Κανείς δεν λέει, πως πρέπει να βρούμε τους ποδοσφαιριστές για να παίξουμε κάτι παρόμοιο. Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στην εξεύρεση εκείνου του πλάνου, ταυτότητας και τρόπου ανάπτυξης που θα ταιριάζει και με τα υλικά που διαθέτουμε, που θα στηρίζεται όχι στο «θέλω» αλλά στο «μπορώ» και θα αξιοποιεί σε υπέρτατο βαθμό τα ατού και όλες τις θετικές πτυχές του αντιπροσωπευτικού μας συγκρότηματος.

Ως εκ τούτου, για να το πάω και ένα βήμα παραπάνω, η οικοδόμηση μιας συμπαγούς άμυνας σ’ αυτή τη χρονική περίοδο θα βοηθούσε πολύ περισσότερο από την εμμονή να παράξουμε επιθετικά, όταν προς το παρόν δεν υπάρχει και η πολύπλευρη ποιότητα για να λάβει χώρα κάτι τέτοιο. Με Κωνσταντίνο Λαϊφη, Νικόλα Ιωάννου, Ιωάννη Κούσουλο και Ανδρέα Καρώ  υπάρχει προοπτική αν μη τι άλλο μέσω αυτής της γραμμής να ανέβουμε ένα σκαλί πιο πάνω αγωνιστικά. 

Η κατά φαντασία πολυτέλεια

ρτθ5656θ65θ

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την τουρκική εισβολή του 1974 πολλοί συμπατριώτες μας επέλεξαν να συνεχίσουν τη ζωή τους στην Βρετανία, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Σήμερα, η κυπριακή παροικία αριθμεί ούτε λίγο, ούτε πολύ 350 χιλιάδες συμπατριώτες μας. Είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Σαφέστατα και όχι.

Το πρόσφατο παρατηρηθέν γεγονός μη συμπερίληψής των ποδοσφαιριστών που συγκαταλέγονται στο συγκεκριμένο status στις κλήσεις είναι εκτός από ατυχές και αδικαιολόγητο. Η κατά γενική ομολογία καλύτερη ποδοσφαιρική παιδεία που νομοτελειακά διαθέτουν, δεν μπορεί να παραγνωρίζεται καθώς μόνο θετικά προσφέρουν σε μία ομάδα, που υστερεί σημαντικά σε αυτόν τον τομέα. Δεν θα διατάσω να αναφερθώ σε ονόματα όπως αυτό του Μάρκους Έντουαρντς, ο οποίος αγωνίζεται στη Βιτόρια Γκιαμαράες (προέρχεται από τις ακαδημίες της Τότεναμ) και αποτελεί σημείο αναφοράς γενικά στο Πορτογαλικό πρωτάθλημα. Στην κατηγορία μη πολυτέλειας να μένουν εκτός εντάσσονται και οι νατουραλιζέ ποδοσφαιριστές.

Καταχραστήκαμε που καταχραστήκαμε τον νόμο Μπόσμαν, χάνοντας το μέτρο στη χρησιμοποίηση κοινοτικών ποδοσφαιριστών ας απολαύσουμε τουλάχιστον τους καρπούς αυτής της κίνησης. Η χρησιμοποίηση των Παπουλή, Σακέτι, Μαργκάσα μόνο προσοδοφόρα μπορεί να είναι, σε μία Εθνική που σταμάτησε δυστυχώς να κοιτάει προς τα πάνω βαθμολογικά.

Ταμείο αποφάσεων… μείον

Εν κατακλείδι, οφείλω να απονείμω τα εύσημα στην ομοσπονδία για ποικίλα βήματα επαγγελματισμού που έλαβαν χώρα σε πολλούς τομείς. Παρ’ όλα αυτά είναι πολλά περισσότερα αυτά που πρέπει να γίνουν και να διορθωθούν. Το κριτήριο των ιθυνόντων της ξεθωριάζει όλο και περισσότερο στην άβυσσο της αμφιβολίας. Μια άβυσσος που δημιούργησαν οι ίδιοι και οι αποφάσεις τους, οι οποίες στις πλείστες των περιπτώσεων δεν στηρίχθηκαν σε ποιοτικές προϋποθέσεις αλλά σε αυτό που ενίοτε μας χαρακτηρίζει σαν λαός, το «Παίξε πελλόν να περάσουμε»! Η δημοσιογραφία είναι η 4η εξουσία και η ελεγκτική της χροιά, αν αντιμετωπιστεί ως εποικοδομητικό εργαλείο αυτοκριτικής, πέραν πάσης αμφιβολίας έχει την ικανότητα να δημιουργήσει ωφέλιμο αντίκτυπο όχι μόνο στην ομάδα αλλά και σε όλους όσους βρίσκονται πίσω από το πηδάλιό της.