Η πρώτη φορά που έκλαψα και αιτία ήταν το ποδόσφαιρο...

Λένε ότι οι συγκινήσεις που μπορεί να σου προσφέρει ο αθλητισμός, δεν μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε άλλο στην ζωή. Και πιθανότατα να έχουν δίκαιο, όσο υπερβολικό κι αν μοιάζει σε όσους δεν έχουν βιώσει κάτι σχετικό…

Γράφει για μια προσωπική του εμπειρία ο Σταύρος Παπαδημητρίου

Όσοι αγαπούν τον ομαδικό αθλητισμό, αγαπούν και κάποια ομάδα. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές την ομάδα αυτή την… κληρονομούν. Είτε ο μπαμπάς, είτε ο παππούς, είτε ο νονός, είτε ο θείος, είτε ο μεγαλύτερος αδερφός θα μεταφέρουν στο νεότερο μέλος της οικογένειας την ομάδα που οφείλει να υποστηρίζει. Και ο μικρός θα το κάνει, χωρίς να έχει την δυνατότητα να επιλέξει αυτός την ομάδα που θα ακολουθεί για τις επόμενες δεκαετίες της ζωής του.

Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει και το δέσιμο με έναν αθλητή. Μια σχέση λατρείας με κάποιον συγκεκριμένο παίκτη η οποία εμφανίζεται από μόνη της στην ζωή του εκάστοτε μικρού. Είναι προσωπική του επιλογή, δεν είναι… οικογενειακό προϊόν, γι’ αυτό και μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο έντονο, πολύ πιο δυνατό.

Μετά την πιο πάνω αναγκαία εισαγωγή, πάμε στο κυρίως μενού…

Τα μέσα της δεκαετίας του 90’ με βρίσκουν στο Δημοτικό. Άλλες εποχές, πολύ διαφορετικές. Η έννοια του Ίντερνετ δεν υπήρχε στο ραντάρ των περισσοτέρων, γι’ αυτό και η όποια ενημέρωση μπορούσε να έχει όποιος το επιθυμούσε, ήταν μέσα από τις εφημερίδες. Εκεί γύρω στο 1996, όντας στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, απέκτησα το πρώτο (και το μεγαλύτερο) ίνδαλμα. Ξεφυλλίζοντας κάποια ελλαδική αθλητική εφημερίδα, η προσοχή μου πέφτει σε έναν μικρό που στα 20 του αποκαλείται ήδη «Φαινόμενο». Το πλήρες όνομά του, Λουίς Ναζάριο Ντε Λίμα Ρονάλντο…

Διαβάζω ότι στα 17 του είχε βάλει 34 γκολ σε ισάριθμους αγώνες στην Κρουζέιρο, ότι την επόμενη διετία είχε 42 γκολ σε 46 αγώνες στην PSV και πλέον αγωνίζεται στην Μπαρτσελόνα όντας η ακριβότερη μεταγραφή (την τότε εποχή) στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Διάβασα για την καριέρα του, είδα φωτογραφίες του, αλλά έλειπε η δράση. Χρησιμοποιώντας την μέθοδο «ο γνωστός του γνωστού», φτάνει στα χέρια μου μια βιντεοκασέτα διάρκειας δύο ωρών. Αρχικά θα την είχα στην διάθεση μου για λίγες μέρες, αλλά μετά τα σχετικά παρακάλια, την διατήρησα στο σπίτι μου. Εδώ υπάρχει ακόμα, έστω κι αν είναι άχρηστη αφού τα βίντεο έχουν κάνει εδώ και χρόνια την αποχώρησή τους απ’ τον τεχνολογικό χάρτη.

Στην εν λόγω κασέτα λοιπόν, ο 10χρονος Σταύρος είδε το… φως το αληθινό. Είδε κάποιον που στην τριετία 17-20 ετών έκανε πράγματα τα οποία δεν μπορούσε να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους (πόσο μάλλον ο παιδικός νους). Ταχύτητα που σου έδινε την εντύπωση ότι οι αντίπαλοι έτρεχαν σε αργή κίνηση, κάθε νέα ντρίμπλα ήταν διαφορετική από την προηγούμενη, γκολ με το δεξί και το αριστερό χωρίς διακρίσεις και κυρίως, στο τετ α τετ με τον γκολκίπερ πρώτα θα τον ντρίμπλαρε και μετά θα σκόραρε σε κενή εστία!

Εμμονή...

Τους επόμενους μήνες, ο Ρονάλντο μου έγινε εμμονή. Καθημερινά αγόραζα ελλαδική εφημερίδα και αφού διάβαζα τα νέα του Ολυμπιακού, το επόμενο βήμα ήταν το… άλμα στα διεθνή για να ενημερωθώ για το «Φαινόμενο». Πότε παίζει η ομάδα του, με ποιον παίζει, αν έπαιξε, αν σκόραρε…

Το 1997 ήρθε η μεταγραφή στην Ίντερ και μαζί με τα πολλά χρήματα, ήρθαν και κακοτοπιές. Το 1999 ήρθε το πρώτο σοκ, με τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό. Ο Ρονάλντο υπέστη ρήξη χιαστών, ο Σταύρος στεναχωρήθηκε ωστόσο ήταν σχετικά μεγάλος για να μπορεί να το αποδεχθεί ως κάτι φυσικό στον χώρο του αθλητισμού. Πλέον το ζητούμενο ήταν απλά το πότε θα επιστρέψει στην ενεργό δράση και θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τις αντίπαλες άμυνες…

Οι μήνες περνούσαν, η προσμονή μεγάλωνε. Καθημερινά οι εφημερίδες έγραφαν για την αποκατάστασή του, για το πόσος καιρός απέμενε για την επιστροφή, για το αν άρχισε ατομικές προπονήσεις, αν ακούμπησε μπάλα. Τα πρώτα χαμόγελα ήρθαν όταν διάβασα ότι ενσωματώθηκε στο κανονικό πρόγραμμα με την υπόλοιπη ομάδα και ότι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την επάνοδο του στην δράση. Μέχρι που φτάσαμε στις αρχές Απριλίου 2000, με τα ρεπορτάζ να παίρνουν επίσημη πλέον μορφή. Το «Φαινόμενο» θα επιστρέψει στην δράση στο παιχνίδι Κυπέλλου με την Λάτσιο και ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 12 Απριλίου. Σαν χθες, πριν από 24 χρόνια.

Προσμονή, επιστροφή και... δράμα

Φτάνοντας στην μέρα του αγώνα, η αγωνία και η προσμονή μου ήταν μεγάλη. Δυνατότητα για παρακολούθηση του αγώνα δεν υπήρχε, άλλες εποχές όπως προείπαμε, γι’ αυτό και προσπάθησα να μείνω ξύπνιος μέχρι αργά ασχέτως αν ήταν καθημερινή και ακολουθούσε πρωινό ξύπνημα για σχολείο. Την τότε εποχή υπήρχε και το «βραδινό δελτίο ειδήσεων», κάπου κοντά σε 11 και 12 τα μεσάνυχτα, το οποίο ήταν ολιγόλεπτο και αν υπήρχε κάτι αξιόλογο στο αθλητικό κομμάτι που δεν υπήρχε η χρονική δυνατότητα να ειπωθεί στο κεντρικό δελτίο των 20:30, τότε το προσέθεταν στο βραδινό.

Περίμενα λοιπόν να αρχίσει το βραδινό δελτίο για μάθω αν εντέλει πραγματοποιήθηκε η πολυπόθητη επιστροφή και στο μυαλό μου έφτιαχνα εικόνες για το πώς μπορεί να σκόραρε ο Ρονάλντο. Πιο πιθανό σενάριο, το σλάλομ, η ντρίμπλα στον αντίπαλο τερματοφύλακα και το πλασέ σε κενή εστία. Η κίνηση – σήμα κατατεθέν του δηλαδή…

Το δελτίο άρχισε, αλλά εγώ… πάγωσα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τις ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε ο παρουσιαστής, αλλά ειπώθηκαν σίγουρα οι φράσεις «παγκόσμιο σοκ» και «λύγισε το γόνατο». Βλέποντας το βίντεο, ήταν θέμα δευτερολέπτων να βουρκώσω. Έχωσα το πρόσωπο μου κάτω απ’ το μαξιλάρι που είχα για συντροφιά στον καναπέ και έφυγαν τα πρώτα δάκρυα. Όχι τόσο με τον τρόπο που σωριάστηκε στο έδαφος, όσο με την κραυγή που ακολούθησε, με την απόγνωση που είχε πάρει μορφή στο πρόσωπό του ινδάλματός μου.

Έκλεισα την τηλεόραση όσο πιο διακριτικά μπορούσα και η επόμενη μου σκέψη, ήταν σχετικά με το πώς θα πάω αθόρυβα στο υπνοδωμάτιο μου, χωρίς να αντιληφθεί κάποιο μέλος της οικογένειάς την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Ο πατέρας και οι δύο αδερφές μου είχαν ήδη κοιμηθεί, η μητέρα μου ήταν ξύπνια μιας και αυτές ήταν οι ώρες που παρακολουθούσε τα αγαπημένα της θρίλερ στο κάτω σαλόνι και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να με δει σε αυτή την κατάσταση, τέτοια ώρα. Διότι δύσκολα θα μπορούσα να της διώξω τον αρχικό της τρόμο αντικρίζοντας με βουρκωμένο, εξηγώντας της ότι αιτία είναι ένας Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής που παίζει στην Ιταλία, τραυματίστηκε στο γόνατο και αυτό μου προκάλεσε τα δάκρυα…

Δείτε στο πιο κάτω βίντεο τον Ρονάλντο να... χορεύει τους κορυφαίους αμυντικούς της τότε εποχής (Μαλντίνι, Νέστα, Καναβάρο, Ντεσαγί, Ντε Μπουρ και άλλους)...

Και ένα γενικό βίντεο με τα... μαγικά του: