Ωδή Λαμ σε Γκουαρδιόλα: «Η κυρίαρχη πολυπλοκότητα και οι 11 Ινιέστα»

Ο Φίλιπ Λαμ περιέγραψε σε άρθρο του στην El País τον προπονητή και άνθρωπο, Πεπ Γκουαρδιόλα. Οι 11 Ινιέστα, το tiki-taka, η λατρεία για την πολυπλοκότητα, το σκάκι και η ορχήστρα. 

Δάσκαλος στο σκάκι, αλλά και διευθυντής ορχήστρας. Εραστής της πολυπλοκότητας, αλλά και πρόθυμος να θυσιάσει τον ιδεαλισμό του προκειμένου να πετύχει. Πιστός στην παράδοση του Γιόχαν Κρόιφ, εφευρετικός, αλλά και ικανός να κατεβάσει μια ενδεκάδα με 11 Αντρές Ινιέστα. Αυτός είναι ο Πεπ Γκουαρδιόλα μέσα από τα λόγια του Φίλιπ Λαμ.

Ο 37χρονος Γερμανός πρώην αρχηγός της Μπάγερν αναλύει σε αρθρογραφία του στην κορυφαία ισπανική εφημερίδα, El País, τη διττή (προσωπική και προπονητική) φύση του Καταλανού (οι δυο τους συνυπήρξαν στο Μόναχο την τριετία 2013-16), ο οποίος επέστρεψε σε τελικό Champions League ύστερα από δέκα χρόνια οδηγώντας τη Μάντσεστερ Σίτι στην πηγή που αναζητούσε για πρώτη φορά στην ιστορία της. 

«Έχω πολλές αναμνήσεις από τον Γκουαρδιόλα. Μου έλεγε: Στα σημαντικά ματς, απλά επιλέγω τους 11 καλύτερους που έχω. Πρέπει να το ακούσεις με προσοχή αυτό. Αυτή η φράση εμπεριέχει το «κλειδί» του ποδοσφαίρου: είναι η ατομική ποιότητα. Ο Γκουαρδιόλα είναι φάρος της προπονητικής, τού αρέσει το ταλέντο στον παίκτη. Μερικοί προπονητές θέλουν να μειώσουν την πολυπλοκότητα στο ποδόσφαιρο. Ο Γκουαρδιόλα, αντίθετα, θέλει να κυριαρχεί αυτή η πολυπλοκότητα. Η δουλειά του μπορεί να συγκριθεί με εκείνου ενός μεγάλου δασκάλου στο σκάκι ή με ενός διευθυντή ορχήστρας που βγάζει τον καλύτερο εαυτό κάθε μέλους της. 

Ένας μεγάλος προπονητής ξέρει τι μπορεί να κάνει με τον κάθε παίκτη και ποιος θα είναι ο κεντρικός του πρωταγωνιστής. Έπειτα τονίζει σε κάθε παίκτη ποια είναι τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του, όπως και των υπολοίπων. Ρυθμίζει τις δουλειές και τα καθήκοντα του καθενός στο γήπεδο. Αυτό κάνει ο Γκουαρδιόλα με τέτοιος πάθος που δεν έχω δει σε κάποιον άλλον. Αυτό γίνεται σε τέτοιο σημείο που ακόμη και αυτός που δεν παίζει, αποδέχεται ότι ο προπονητής έχει δίκιο. Αυτό τού δίνει απόλυτη εξουσία. 

Μετά τα όσα πέτυχε στην Ισπανία, βλέπουμε ότι ο Γκουαρδιόλα προσαρμόζεται. H Μπάρτσα ήταν μια ομάδα με πολύ καλό κορμό, μια ορχήστρα στην οποία έπαιζαν όλοι καλά διάφορα όργανα. Όταν κατέκτησαν το Champions League το 2009 και το 2011, προκαλούσαν ασφυξία στον αντίπαλο. Αυτό το στυλ παιχνιδιού ήταν δυνατό να υιοθετηθεί γιατί όλη η ομάδα ζει στην ιδέα του total football του Γιόχαν Κρόιφ. Ο Γκουαρδιόλα βλέπει στον εαυτό του αυτήν την παράδοση: Αν τον άφηναν, θα έβαζε 11 Ινιέστα να παίζουν. Σε άλλα μέρη που προπόνησε, αναγκάστηκε να θυσιάσει λίγο τον ιδεαλισμό του. 

Στο Μόναχο άφησε τους δύο σπεσιαλίστες, Ριμπερί και Ρόμπεν, να παίζουν στα άκρα και οι δύο μπακ μετακινούνταν κεντρικά όταν η Μπάγερν είχε την μπάλα. Με την ισορροπία που υπάρχει στην Premier League, ο Γκουαρδιόλα δεν θα μπορούσε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο κυριαρχίας όπως με την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν. 

Η Σίτι παίζει με πιο προσεκτικό στυλ, ενώ εμπιστεύεται την άμυνά της σε αθλητικούς παίκτες που επιβάλλονται στον αέρα. Η ομάδα μερικές φορές δίνει την μπάλα, αναδιπλώνεται, αμύνεται στην περιοχή της, παίρνει ανάσες και περιμένει να χτυπήσει στην αντεπίθεση. Ο προπονητής έμαθε ότι μπορούν να μπουν γκολ με απλό τρόπο όπως από ένα κόρνερ, ή από ένα σουτ εκτός περιοχής: είδε ότι και αυτά τα γκολ έχουν την ομορφιά τους. Δεν είναι μόνο ένας οπαδός του σούπερ-επιθετικού tiki-taka. Αυτό που κάνει ο Γκουαρδιόλα είναι να αναπτύσσει τις ικανότητες των παικτών του, εξετάζοντας τι μπορεί να κάνει ο καθένας στην άμυνα και την επίθεση. 

Ακόμη ήταν ικανός να ανακαλύψει μια θέση για ένα παίκτη-θαύμα που δούλεψε υπό τις οδηγίες του, όπως ο Μέσι. Ερμήνευσε με το δικό του τρόπο τη θέση του επιθετικού. Ο Γκουαρδιόλα τιμά τους παίκτες του και δεν βάζει πάνω από τους ίδιους το σύστημα. Δεν θα βάλει το 4-3-3 ή το 3-5-2 πάνω τους παίκτες. Είναι φίλος των παικτών. Όλοι αγαπούν τον Γκουαρδιόλα»